Wiosną 1941 roku przebieg działań wojennych w Afryce Północnej zmienił się diametralnie na niekorzyść aliantów. Stojące u wrót Trypolitanii wojska brytyjskie, które dotychczas bez większych problemów gromiły znacznie silniejsze włoskie armie, zostały zaskoczone pojawieniem się niemieckiego Afrika Korps i jego niezwykle skutecznego dowódcy – Erwina Rommla.
Jesienią 1941 roku sytuacja strategiczna w Afryce Północnej stała pod znakiem wyścigu o to, kto pierwszy zdoła rozpocząć działania ofensywne. Plany przeciwników koncentrowały się w gruncie rzeczy wokół jednego punktu – portu w Tobruku. Dla sił Osi priorytetowym celem było jego zdobycie, dla Brytyjczyków – odblokowanie.
Wstępne przygotowania do inwazji na kontynent europejski zaczęły się już w 1940 roku, miały jednak charakter symboliczny. Sytuacja Wielkiej Brytanii i sojuszników zaczęła poprawiać się od chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny. Na konferencji w dniach 12-24 stycznia 1943 roku przywódcy aliantów podjęli decyzję, że drugi front zostanie otwarty w 1944 roku.
Po spektakularnych zwycięstwach w Libii oddziały niemiecko- włoskie feldmarszałka Erwina Rommla mknęły przez piaski Sahary w pewności rychłej defilady u stóp egipskich piramid.<h4>Sytuacja aliantów</h4>Ocalałe, choć zdeprymowane resztki VIII Armii w pośpiechu wycofały się do Egiptu.
Erwin Johannes Eugen Rommel urodził się 15 listopada 1891 roku, w południowych Niemczech w typowej rodzinie należącej do klasy średniej. W młodości pragnął zostać inżynierem aeronautyki, ale zdobył inny zawód. Ojciec, po którym otrzymał imię był nauczycielem matematyki.
