Posts tagged Buchmann

Zacznijmy od tego, że powieść ma bardzo niewiele wspólnego z filmem pod tym samym tytułem (na całe szczęście). Osią fabuły są tutaj starania o pokój na Bliskim Wschodzie oraz próby storpedowania tychże podejmowane przez ludzi, którzy albo pokoju w ogóle nie chcą, albo też chcą, ale pod warunkiem, że druga strona podpisze bezwarunkową kapitulację. Ktoś mógłby stwierdzić, że sposób proponowany przez Clancy’ego ustami Jacka Ryana jest nie tyle nieortodoksyjny, ile wręcz szalony, a przy tym wymaga niezmierzonych pokładów dobrej woli po obu stronach.

Jack Higgins to uznany pisarz amerykański, który specjalizuje się powieściach sensacyjno-przygodowych. „Zabójcza ziemia” to czternaste już spotkanie z byłym członkiem IRA, obecnie pracującym na wywiadu brytyjskiego Seanem Dillonem i bynajmniej nie ostatnie – na polską premierę czekają jeszcze cztery książki. Autor, prawdziwy mistrz thrillerów politycznych, znany jest z tego, że w umiejętny i spójny sposób łączy fikcję z prawdą historyczną.

Postać Jacka Ryana należy do najsłynniejszych na świecie bohaterów cykli powieściowych, do tej samej ligi co Hercules Poirot, Bilbo Baggins (choć „Władca pierścieni” to jedna powieść, tyle że wydana w trzech tomach), Eugène de Rastignac czy Harry Potter. Zbudowane wokół niego uniwersum przyniosło autorowi grube miliony dolarów na przestrzeni blisko trzydziestu lat.

Powstały setki, jeśli nie tysiące powieści o zimnowojennej wojnie wywiadów. Jedną z nich jest napisana przez Nelsona DeMille’a „Szkoła wdzięku”, której pierwsze wydanie ukazało się jeszcze w czasie trwania konfliktu Wschód–Zachód, bo w roku 1988. Na polskie wydanie musieliśmy poczekać aż 22 lata, kiedy to ukazała się w 2010 roku za sprawą wydawnictwa Buchmann w serii Fabryka Sensacji, a teraz trafiła do recenzji. Podobno jest tak dobra, że w niektórych amerykańskich szkołach średnich i wyższych stanowi lekturę na zajęciach z historii najnowszej.

No cóż, niektóre tematy naprawdę są nieśmiertelne, bez względu na to, ile już o nich napisano. Tym razem chodzi o inwazję armii niemieckiej wraz z sojusznikami na ZSRR w czerwcu 1941 roku. Temat rzeka i to dość obszerny. Zagadnienie operacji „Barbarossa” przedstawił w dość leksykalny sposób brytyjski historyk i publicysta Christopher Alisby, autor takich książek jak „Hitler’s Renegades” (jeszcze niestety niewydana w Polsce) i „Piekło na froncie wschodnim. Waffen-SS w Rosji 1941–1945”.

Powieści często dzieli się umownie na „literaturę wysoką” i „literaturę popularną”. Ta druga opiera się ponoć na fabule i akcji, podczas gdy ta pierwsza – z definicji „lepsza” – to proza dla ludzi wrażliwych i inteligentnych, głęboko przemyślana, proza, którą „powinno się znać i cenić”. Istnieją jednak powieści zacierające ów podział, powieści kwalifikujące się teoretycznie do literatury popularnej, a jednak napisane z maestrią godną najwybitniejszych pisarzy. Rzecz jasna, piszę o tym nieprzypadkowo.

„Katar jest w pewnym sensie równie powszechny wśród ludzi jak wyznania religijne, a nikt jakoś nie twierdzi, że czerpiemy z niego korzyści” – stwierdził amerykański filozof Daniel Dennett. Porównanie może i barwne, ale w dyskusjach z praktykującymi wyznawcami obojętnie którego wierzenia trudne do udowodnienia. Religie – jako system określonych wartości i zespół praktyk, którym oddają się wierzący – mimo postępującej laicyzacji i starań wojujących ateistów wciąż mają się dobrze i nic nie wskazuje na to, aby kościoły, meczety i inne świątynie stały się w niedalekiej przyszłości budynkami bez życia. Oczywiście nic nie trwa wiecznie. W historii nie brakuje przykładów wierzeń, które wraz z ostatnim praktykującym wyznawcą odeszły w niebyt, zastąpione przez nowych „bogów”.