Posts tagged Bellona

Aby móc się pochwalić interesującym odkryciem przed środowiskiem akademickim i opinią publiczną, trzeba najpierw długo ślęczeć nad materiałami źródłowymi, przerzucić tony ziemi i wreszcie opracować wyniki badań. W takim rytmie mogą minąć całe lata. To oczywiście duży skrót myślowy, ale uświadamiający, że romantyzmu w tym fachu za dużo raczej nie ma. Wie o tym doskonale Justin Pollard, z wykształcenia archeolog i antropolog, a z zawodu pisarz, producent telewizyjny i konsultant historyczny przy filmach i serialach.

Co właściwie wiemy na temat drugiej wojny światowej w północnej części naszego kontynentu? W sumie to niewiele. W literaturze najczęściej spotkać prace dotyczące wojny zimowej i zajęcia przez Niemcy Danii i Norwegii ze szczególnym uwzględnieniem bitwy o Narwik, w której wzięli udział polscy żołnierze.

Trudno się dziwić, że polskiemu wysiłkowi zbrojnemu w okresie napoleońskim poświęcono w literaturze przedmiotu bardzo wiele miejsca – by wymienić tylko tak monumentalne pozycje jak „Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej” Mariana Kukiela, czy „Legię Nadwiślańską” Stanisława Kirkora. Uczestnicy tych wydarzeń pozostawili również bogatą spuściznę pamiętnikarską i epistolarną. W tym kontekście należy więc podziwiać odwagę wydawnictwa Bellona, które zdecydowało się wydać niewielką, 56-stronicową książeczkę ze słynnej serii Osprey.

Książka ma charakter bardziej albumu niż typowej encyklopedii. Każde hasło jest bogato ilustrowane zdjęciami, szkicami czy rysunkami. W odróżnieniu też od zwykłych encyklopedii zastosowano układ chronologiczny. Na kolejnych kartach przesuwamy się od czasów prehistorycznych przez antyk, średniowiecze, epokę nowożytną po czasy współczesne.

Autorzy „Wojny trzydziestoletniej” to tercet historyków ze Szwecji i Finlandii. Rzecz jasna, pisząc na nowo historię tej wojny, opisują ją z punktu widzenia swoich krajów, zachowując przy tym godny odnotowania obiektywizm. W pracy liczącej ponad 350 stron oprowadzają Czytelnika krok po kroku od reformacji i konfliktu flamandzko-hiszpańskiego w Niderlandach przez defenestrację praską po przebieg całej wojny, aż do wspaniałego opisu pokoju westfalskiego i następnych czterdziestu lat po nim.

Głównym orężem w drugiej wojnie światowej na froncie wschodnim był czołg. Wzajemna rywalizacja obu stron konfliktu prowadziła do powstawania coraz doskonalszych i potężniejszych konstrukcji. Finalnym momentem było pojawienie się po stronie niemieckiej czołgów Tygrys (Tygrysów Królewskich było zbyt mało, aby brać je pod uwagę), na które Rosjanie odpowiedzieli czołgami ciężkimi serii IS. O nich właśnie opowiada wydana przez Bellonę książka o wszystko mówiącym tytule „Czołg Jozif Stalin”.

Wielka Historia – pozwólcie, że będę to pisał od dużych liter – przewija się tu tylko w tle, a nawet wtedy często ogranicza się do prowadzonych przez monarchów zabiegów polityczno-matrymonialnych. Jak bowiem powszechnie wiadomo, śluby stanowiły jedno z najpotężniejszych i najchętniej wykorzystywanych narzędzi polityki międzynarodowej.

W tym roku wyszła książka profesora Dennisa Deletanta „Rumunia. Zapomniany sojusznik Hitlera”, która w oryginale ukazała się w 2005 roku. I tu należy się małe sprostowanie: tytuł może być nieco mylący dla polskiego Czytelnika, ponieważ nie jest to monografia udziału Rumunii, czwartego pod względem zaangażowania na froncie wschodnim państwa Osi na froncie wschodnim, ale monografia losu Żydów i Romów w tym kraju i pod jego panowaniem.

Trzeba przyznać, że historia działań partyzanckich w czasie II wojny światowej nie należy do najłatwiejszych, o czym mogą świadczyć spory i dysputy nad polskim podziemiem niepodległościowym w czasie wojny. Nadal ukazują się nowe publikacje dotyczące działań AK, NSZ, BCh, AL, mające na celu napisanie tejże historii niemal od nowa i wyprostowanie narosłych niedomówień, nieścisłości i legend. No ale to już polska działka. Pod naszym bokiem, za wschodnią granicą, także powstają prace, i to bardzo dobre, poświęcone tej tematyce.

Po pierwsze tytuł jest trochę mylący, ponieważ pamiętniki, jak można by pomyśleć z tytułu, są tak naprawdę dziennikami. Pod konkretnymi datami i godzinami Petacci zapisywała rozmowy, spostrzeżenia i wydarzenia, których była świadkiem.