W tym przypadku tytuł jest nieco na wyrost – nie chodzi tu bowiem o zbrodniarzy w takim sensie jak Adolf Hitler czy Idi Amin, nawet nie o wyłącznie morderców, ale ogólnie: o przestępców, chociaż bardzo niepospolitych.
Jest to zbiór piętnastu krótkich (od jedenastu do piętnastu stron) biografii ludzi, których autorka uznała właśnie za owych najgroźniejszych dyktatorów, choć słowo to nie za bardzo współgra z treścią – no bo czy nie jest mimo wszystko lekkim nadużyciem nazywanie dyktatorem Heroda, Zulusa Czaki czy Czyngis-Chana?
Ciekawa książka, a do tego historyczna. Brzmi dziwnie?
Historia jest ciekawa, zależy tylko czy jest wymruczana pod nosem, czy opowiedziana z pasją i rozmachem. Mariusz Borowiak nadał swej historii rozmach, zapraszam zatem do zapoznania się z pozycją „Plamy na banderze”.
Opisowi działań zbrojnych jako takich poświęcono trzy rozdziały – jeden na Europę w latach 1939-1941, drugi na Europę w latach 1941-1945, trzeci na Daleki Wschód. Jest to niecałe 120 stron, ledwie jedna trzecia objętości. I, prawdę mówiąc, najmniej interesująca.
Sięgając po „Wojny…”, otrzymujemy sporą dawkę fachowej wiedzy. Siedem rozdziałów tworzących esencję książki (choć można do nich doliczyć również ciekawy wstęp) uzupełnionych jest przejrzystymi i rzeczowymi mapami, planami bitew, czarno-białymi fotografiami oraz dołączonym na końcu książki „Słowniczkiem terminów wojskowych”, w którym znajdziemy proste, dokładne definicje terminów wojskowych występujących na stronach dzieła.
Niemniej o wiele istotniejszą rolę na tym odcinku frontu odegrali Australijczycy pod komendą gen. Leslie’ego Morsheada. I właśnie ku pamięci ich bohaterstwa powstała recenzowana książka, którą bez wahania mogę nazwać australijską epopeją wojenną.
Książka omawia zagadnienie antyterroryzmu kompleksowo, to znaczy, że nie dotyka tylko tego wycinku rzeczywistości w oderwaniu od całego kontekstu. Dlatego, aby poznać sposoby zwalczania i zapobiegania tego rodzaju zagrożeniom, autor, w pierwszej części książki, owo zagrożenie przedstawił.
Myśląc o średniowiecznych wojnach i żołnierzach biorących w nich udział, widzimy przed oczami ciężkozbrojnych europejskich rycerzy dosiadających swych opancerzonych rumaków i toczących bitwy w imię honoru czy interesu danego europejskiego króla lub księcia.
Wszyscy wiedzą, kim była Kleopatra. Chociaż w historii Egiptu było kilka postaci o tym imieniu, to kobietą, o której się mówi po prostu Kleopatra – bez żadnego przydomku – była królowa Kleopatra VII Wielka i to o niej jest niniejsza książka. Autorstwa amerykańskiego historyka, w Polsce ukazała się nakładem wydawnictwa Bellona w serii biografie, przedstawiającej wielkie postaci, które zapisały się w historii albo czynami chwalebnymi i przynoszącymi wielkie korzyści ich narodom, albo klęskami, które na nie sprowadzały.
Wszystkie armie mają własne skrótowe etykietki i własne przezwiska, których używają, mówiąc o wrogu. Kiedy żołnierze Wehrmachtu walczyli z armią brytyjską, mieli zwyczaj mówić o nich die Engländer – „ci Anglicy”, albo częściej Tommies. Kiedy przyszło im się zmierzyć z Armią Czerwoną, mówili o przeciwnikach die Russen albo częściej „Iwany”.
