Podobnie jak poprzednie, tak i tę książkę czytać można osobno i nie traci ona nic ze swojej siły. Co prawda tu i ówdzie znajdują się nieliczne nawiązania i odwołania do poprzednich tomów, ale ich nieznajomość w żaden sposób nie wpływa na rozumienie treści; choć oczywiście warto i z tamtymi pozycjami się zapoznać, w każdej bowiem znajdują się coraz to nowe argumenty na potwierdzenie postawionej przez autora tezy.
Katastrofa jest to tragiczne w skutkach wydarzenie, w którym ktoś ucierpiał lub zginął lub które spowodowało poważne straty materialne, ekologiczne lub społeczne. Szczególne znaczenie ma przy tym ogrom tych skutków, który odróżnia katastrofę od wypadku, który ma zasięg mocno ograniczony.
W krótkim odstępie czasu pojawiły się na polskim rynku wydawniczym dwie książki traktujące o bitwie o Moskwę w czasie drugiej wojny światowej. Według Rodrica Braithwaite’a była to największa bitwa drugiej wojny światowej, Andrew Nagorski posuwa się jeszcze dalej i nazywa ową bitwę największą w historii świata.
Oprócz narracji autora, który w opierał się na odtajnionych po latach archiwach wywiadu brytyjskiego, w książce najdziemy także cytaty z książki napisanej niegdyś przez samego Chapmana. Nie mogła się ona wówczas ukazać ze względu na stale obowiązującą go tajemnicę państwową, a kiedy w końcu zezwolono na publikację, musiała być ocenzurowana, przez co dopiero teraz mamy możliwość zapoznania się z całą jego historią.
Dla typowego wojska podstawowymi rodzajami dywizji w wojskach lądowych są dywizje piechoty, zmechanizowane i pancerne. W obecnych czasach nazwy te są w dużej mierze umowne, ponieważ w nowoczesnej armii dywizja piechoty tak naprawdę jest dywizją zmechanizowaną, poruszającą się w całości pojazdami (transporterami, bojowymi wozami piechoty), a jej siła, szczególnie w obronie, jest niewiele mniejsza niż dywizji pancernej.
W Polsce właściwie wszyscy wiemy, czym był komunizm. Duża, jeszcze ciągle przeważająca, część społeczeństwa wie z własnego doświadczenia, młodsze pokolenie z opowiadań starszych i ze szkoły.
Polskie dzieje często toczyły się tak, że koniecznym było stawanie naprzeciw wroga. Nierzadko znacznie potężniejszego. Wielokrotnie, kiedy polska państwowość nie istniała, a jej ślad był tylko w sercach ludzi, którzy w sytuacji niekiedy beznadziejnej stawali do walki o niepodległość ojczyzny.
W obszarze szeroko pojętej Azji Wschodniej, do której zaliczamy: Chińską Republikę Ludową, Republikę Chińską (Tajwan), Japonię, Koreańską Republikę Ludowo Demokratyczną, Republikę Korei oraz Republikę Mongolską, z powodów historycznych zaszłości, a także pojawiających się współcześnie coraz większych ambicji poszczególnych państw sytuacja bezpieczeństwa militarnego jest bardzo skomplikowana.
Po zakończeniu „zimnej wojny” Rosja już dwukrotnie stawała wobec kwestii rozszerzenia NATO na wschód. Pierwszy raz było to w latach dziewięćdziesiątych i zakończyło się przyjęciem do Sojuszu Polski, Czech i Węgier, a drugi raz miał miejsce na początku XXI wieku i w 2004 roku zakończył się przyjęciem do NATO trzech republik bałtyckich, Rumunii, Bułgarii, Słowacji i Słowenii.
Rebis nie zwalnia tempa. W krótkich odstępach czasu wydaje kolejne książki z serii „Historia”. Tym razem zdecydował się na opublikowanie pracy autorstwa Kennetha Slepyana – wykładowcy na uniwersytecie w Lexington – traktującej o radzieckim ruchu partyzanckim w czasie drugiej wojny światowej.
