Podzielona na trzynaście rozdziałów książka, to w zasadzie wywiad rzeka z generałem, tyle że odpowiednio zredagowany, w taki sposób, że nie ma pytań, a jedynie opowieść głównego bohatera o całej karierze wojskowej. Karierze na którą właściwie był skazany od dziecka, bo jego ojciec też był zawodowym żołnierzem i młody Skrzypczak dorastał właściwie w jednostce wojskowej.

Chociaż na ten temat powstało już wiele opracowań z pewnością i ta książka znajdzie wielu nabywców bowiem jej cechami charakterystycznymi są: kompleksowe i szczegółowe opracowanie tematu, liczne i ciekawe dodatki oraz wysoka jakość wydania. Pomimo marnego stanu czytelnictwa w naszym kraju, pozycje takie jak „Kresy w czerwieni” powinny cieszyć się sporą, zasłużoną popularnością.

Od piętnastu lat Czeczenia jest niegojącą się raną na rosyjskim organizmie. Z różnym natężeniem walki ciągle tam trwają, a po obu stronach stale ginie wielu ludzi. Ponieważ trwa to już tyle lat, konflikt przestał być medialny, jednak stale stanowi duży problem rosyjskiego społeczeństwa, które z jednej strony jest bardzo antyczeczeńskie i popiera wykreowany przez rząd pogląd, że na Kaukazie toczą się walki z islamskim terroryzmem, a z drugiej strony znane nam wszystkim słabości armii rosyjskiej powodują, że walka kosztuje państwo wiele niepotrzebnych ofiar.

Cóż można napisać na wstępie do recenzji takiej książki? Podobnych – jak pisze sam autor – powstały już setki lub tysiące. Jedne lepsze, inne gorsze, na różnym poziomie szczegółowości. Pokazujące kampanię wrześniową z rożnych stron.

Chociaż w ogólnych zarysach wszyscy wiemy, jak wyglądała polityka zagraniczna Związku Radzieckiego za czasów Stalina, to odnośnie jej celów i metod sprawowania szczegółowych opracowań w języku polskim za dużo nie ma.

Przez większą część XX wieku wydawało się, że państwa poradziły sobie z przestępczością, piractwem i innymi podobnymi zagrożeniami na morzach. Przemoc pojawiała się tylko za zgodą i przy udziale sił państwowych jak marynarka wojenna czy inne formacje zbrojne.

Rok 1968 był niezwykły, jeśli chodzi o zimnowojenne zmagania na oceanach. Najpierw na Pacyfiku zaginął radziecki okręt podwodny K-129 z trzema pociskami balistycznymi z głowicami wodorowymi na pokładzie, następnie amerykański okręt szpiegowski USS Pueblo został zatrzymany i przejęty przez wojska Korei Północnej, a jego załoga trafiła do niewoli i wreszcie kilka miesięcy później na Atlantyku zatonął amerykański szturmowy okręt podwodny o napędzie atomowym USS Scorpion.

Okręty z SNMCMG-1 w Gdańsku (wideo)

Sojusz Północnoatlantycki przez cały czas, nawet w okresie pokoju, utrzymuje na morzach kilkanaście zespołów okrętowych o różnym przeznaczeniu. Część bierze udział w „wojnie z terroryzmem” czy operacjach przeciwko piratom. Inne wykonują odmienne, ale równie potrzebne zadania nie tylko na rzecz pojmowanego ściśle militarnie bezpieczeństwa żeglugi na morzach i oceanach, ale także stawiając czoła innym zagrożeniom, także dla cywilnych statków.

Po raz kolejny przychodzi mi recenzować książkę wybitnego specjalisty z dziedziny działań wojskowych w czasie II wojny światowej – Michaela Reynoldsa. Chociaż napisał wiele pozycji o obu stronach konfliktu, póki co Instytut Wydawniczy Erica wydaje tylko poświęcone Waffen-SS (chociaż niedługo powinno się to zmienić).