Należy wspomnieć, że w armii rosyjskiej, pruskiej i austriackiej już na przełomie XVII i XVIII wieku istniały oddziały słynnych jegrów. Były to jednostki złożone z doświadczonych strzelców uzbrojonych często we własną broń – zazwyczaj strzelby z lufą gwintowaną – walczący w szyku rozproszonym.
Współczesne okręty wojenne są jedną z najbardziej skomplikowanych konstrukcji na świecie. O sile poszczególnych flot wojennych świadczy nie ilość posiadanych jednostek, ale ich zaawansowanie techniczne. By dotrzymywać kroku postępowi technologicznemu, konieczne jest przeznaczanie coraz większych kwot na budowę jednostek, przez co zastępowanie starszych okrętów nowymi konstrukcjami w zasadzie nie może odbywać się w proporcji jeden do jednego.
Pasjonaci zajmujący się działaniami wojsk pancernych w drugiej wojnie światowej na ogół skupiają się …
W latach 1975–1983 marynarka wojenna Holandii przeszła gruntowne zmiany, które polegały na przystosowaniu jej do ściśle określonej roli: zwalczania radzieckich okrętów podwodnych udających się do rejonów patrolowych na Atlantyku.
Działaniom piechoty w pierwszej połowie drugiej wojny światowej często towarzyszył huk różnego rodzaju lekkich lufowych broni przeciwpancernych, przenoszonych i obsługiwanych przez żołnierzy piechoty. Według przedwojennych założeń przyjętych w wielu armiach to na nich miał spoczywać główny ciężar osłony piechoty przed siłami pancernymi przeciwnika. Jednak już po roku wojny okazało się, że większość z nich jako broń przeciwczołgowa jest właściwie bezużyteczna. Konstruktorzy głowili się nad stworzeniem nowych broni, a żołnierze szukali nowych zastosowań do znajdujących się w ich rękach Panzerbüchse, Boysów i innych podobnych konstrukcji.
W latach 70. XX wieku jednostki ochrony wód przybrzeżnych Związku Radzieckiego miały – w porównaniu do zachodnich odpowiedników – niewielkie możliwości bojowe. Przede wszystkim chodziło o brak śmigłowców pokładowych, praktycznie nieprzydatną artylerię małego kalibru i brak rakiet przeciwokrętowych.
W chwili, gdy podczas II wojny światowej zadebiutowała przenośna broń przeciwpancerna, piechota stała się zdolna walczyć z czołgami. Po 1945 roku rozwój typu broni przeciwpancernej przebiegał dwutorowo – rozwijano i ulepszano lekkie granatniki przeciwpancerne, dla których wzór stanowił niemiecki panzerfaust, ale projektowano także inną odmianę przenośnej broni przeciwpancernej: pociski kierowane (w skrócie ppk).
W ostatnich latach Republika Białorusi, spadkobierca znacznej ilości sprzętu lotniczego otrzymanego w spadku po Związku Radzieckim, jako jeden z niewielu krajów WNP podjęła (pomimo niewielkich funduszy) kroki w celu choćby częściowego zmodernizowania i przedłużenia resursu posiadanej floty samolotów wojskowych.
W historii jest wielu wodzów, którzy mogą się poszczycić wielkimi zwycięstwami nad swymi nieprzyjaciółmi. Niewielu jednak dokonało sztuki znacznie trudniejszej – pokonania swych własnych wojsk bez buntu czy wojny domowej. Jednym z nich był Adolf Hitler, a jego „przeciwnikiem” stała się Kriegsmarine.
Pierwsza wojna światowa udzieliła wielu pożytecznych lekcji oficerom niemieckich sił zbrojnych. Jedną z nich była konieczność uzyskania panowania w powietrzu, niezbędnego do ukrycia ruchów sił własnych, ochrony ich przed atakami z góry, jak i bombardowania nieprzyjacielskich linii i składów zaopatrzeniowych.
