Ogłoszona 14 marca 1939 roku, w przededniu wkroczenia żołnierzy Wehrmachtu na terytorium Czech, deklaracja niepodległości Słowacji – republiki narodowej Słowaków, państwa utworzonego na fundamencie upadającej Republiki Czechosłowackiej – była polityczną ułudą.
Nie wszyscy żołnierze armii czechosłowackiej pogodzili się z hańbą 15 marca 1939 roku, gdy ich państwo formalnie przestało istnieć. Ci najbardziej zdeterminowani postanowili walczyć o wolność i swoje dobre imię na obczyźnie. Dla znakomitej większości pierwszym przystankiem stała się II RP.
Udany podbój Polski wzmocnił wiarę Słowaków w rację proniemieckiej polityki prezydenta (od 6 października 1939 roku), księdza Jozefa Tiso. Dla nieznacznej części polskiego społeczeństwa nadszedł czas słowackiego władztwa.
Symbol sporządzony piórem włoskim, a nad wyraz zręcznie wykorzystany jako oręż przez Goebbelsowską propagandę, żyje do dziś w umysłach mieszkańców Europy i w niektórych kręgach ma się (o zgrozo!) dobrze. Co więcej, sami Polacy go podchwycili, starając się przekuć szaleństwo w heroizm.
Zmagania Wojska Polskiego w czasie walk we wrześniu i październiku 1939 roku obfitują w wiele dramatycznych i krwawych bitew oraz potyczek.
Symbolicznym miejscem wybuchu II wojny światowej jest dla świata Polska Składnica Wojskowa na Westerplatte, na którą wczesnym rankiem 1 września o godz. 4:45 spadły pierwsze pociski wystrzelone z niemieckiego pancernika „Schleswig-Holstein”. Stosunkowo niedawno rozpowszechniły się losy przygranicznego Wielunia, który na kilka minut przed Westerplatte padł ofiarą bombowców Luftwaffe.
