Półwysep Iberyjski nigdy nie był spokojnym miejscem na mapie Europy. Często stawał się polem, na którym ścierały się wrogie armie. Przebywały i walczyły tam rzymskie legiony, muzułmańskie oddziały dążące do podbicia świata, średniowieczni krzyżowcy, którzy im te plany wybili z głów, oddziały feudalnych władców, a później wojska innych europejskich mocarstw walczących o wpływy w tym regionie Starego Kontynentu.
Frankizmem określa się ustrój polityczny, jaki panował w Hiszpanii w latach 1939 – 1975. Został wprowadzony po wygranej przez siły nacjonalistyczne trzyletniej wojnie domowej i jest ściśle powiązany z osobą wojskowego dowódcy z czasów wojny, a następnie politycznego przywódcy państwa – Francisco Franco y Bahamonde.
Przykład Hiszpanii pokazuje tragedię narodów, których członkowie stali się zakładnikami wyznawanych skrajnych ideologii, gdzie na próżno było szukać szacunku i chęci kompromisu ze stroną przeciwną.
Wiek XVIII rozpoczął się w Europie od długiej, wyniszczającej wojny o tron hiszpański. Konflikt ten jest podręcznikowym przykładem jak bardzo ważną rolę w ówczesnej polityce zagranicznej odgrywały względy dynastyczne.
