Cóż zaś można powiedzieć o imć instygatorze, to jest głównym bohaterze? Przede wszystkim to, że bardziej w pamięć zapada nazwa pełnionej przezeń funkcji aniżeli jego imię i nazwisko. W ogóle Joachim Hirsz wydał się jakiś nieprzekonywający. Miał chyba przypominać trochę Jacka Dydyńskiego z powieści Komudy, trochę Janusza z powieści Przechrzty, a trochę Jackopiekarowego inkwizytora.

– Co w tłumaczeniu jest najłatwiejsze lub najprzyjemniejsze?
– Najprzyjemniej tłumaczy się teksty napisane jasno, prosto i mądrze, przez autorów mających dobry styl, łatwość wyrażania myśli i dobrze znających swój przedmiot.

Dla dziecka, które od pierwszych dni życia wychowuje się z rodzicami, może także z rodzeństwem, w normalnej, poprawnie funkcjonującej rodzinie, utrata któregokolwiek z najbliższych krewnych jest zawsze traumatycznym przeżyciem – od tej reguły chyba nie ma wyjątków. Ale niestety nikt nie pyta dziecka, czy chce tego doświadczyć. I tak wiadomo, co by odpowiedziało, a okoliczności, które do tego doprowadzają, jakie by nie były, nie zwykły pytać o zdanie. Gdy zaś tymi okolicznościami są działania wojenne, osierocone dzieci zaczynają pojawiać się masowo.

Gdyby zorganizować plebiscyt na najsłynniejszego polskiego lotnika z II wojny światowej, największe szanse mieliby zapewne Stanisław Skalski, Witold Urbanowicz, może i Jan Zumbach, ale raczej nie Bohdan Arct. Czy zasłużenie, trudno orzec. Liczba zestrzelonych samolotów wroga przemawia oczywiście na korzyść dwóch pierwszych, mających na koncie odpowiednio osiemnaście i pół oraz siedemnaście zwycięstw. Natomiast trzeba Arctowi przyznać, że spośród wszystkich ówczesnych lotników Polskich Sił Powietrznych okazał się najbardziej płodny literacko.

Mówi się, że fantastyka to literatura popularna, literatura dla mas. Kłam temu stwierdzeniu zadają w Polsce tacy pisarze jak Stanisław Lem i Jacek Dukaj oraz garstka autorów zagranicznych. Do tego grona dołącza właśnie Eleonora Ratkiewicz. „Paradoksy Młodszego Patriarchy” to bez wątpienia jedna z najlepszych powieści, jakie przeczytałem w tym roku, jedna z najlepszych, jakie przeczytałem w ogóle.

Amerykańska wojna domowa – zwana w naszym języku polskim secesyjną – to w Polsce temat słabo znany, zarówno jako temat historyczny, jak i motyw literacki. Oczywiście każdy zna „Przeminęło z wiatrem”, wypada też, aby kulturalny Czytelnik przynajmniej kojarzył „Szkarłatne godło odwagi”, lecz zasadniczo dla wydawców i tłumaczy znad Wisły ten kluczowy okres w historii naszego największego, bądź co bądź, sojusznika to wciąż terra incognita. Tym bardziej dla tutejszych pisarzy. Oczywiście było kwestią czasu powstanie naszej, rodzimej powieści o wojnie secesyjnej.

Jacek Komuda należy do najpłodniejszych polskich pisarzy, a już zwłaszcza ostatnimi czasy. Nie może więc dziwić, że i on zechciał skorzystać na medialnej zawierusze wokół sześćsetnej rocznicy bitwy pod Grunwaldem. O ile jednak większość ludzi planujących taki czy inny zarobek skupiała się na bitwie z 1410 roku właśnie, o tyle Komuda – z właściwą sobie przekorą – postanowił lekko ukłuć naszą narodową dumę.

Cóż takiego specjalnego jest w tekstach o społeczeństwie i gospodarce z perspektywy połowy XIX wieku? Otóż ta właśnie perspektywa. Praca Thoreau daje współczesnemu badaczowi ciekawy obraz ówczesnego świata, jego problemów i rozwiązań takich, jakimi je widzieli ówcześni intelektualiści. Trzeba bowiem pamiętać, że Thoreau, jako transcendentalista (choć dosyć szczególny w swoim dążeniu do samotności), był reprezentantem dominującego wówczas w Stanach Zjednoczonych prądu myślowego.

Jakiego typu informacje poznamy – łatwo zgadnąć. Andrzej Antoni Kamiński i Tomasz Szczerbicki szczegółowo relacjonują historię użycia samochodów pancernych zarówno przez Wojsko Polskie (czy to II RP, czy ludowe), jak i przez naszych żołnierzy walczących w ramach naszych sił zbrojnych na zachodzie oraz w Armii Krajowej.

Wood porwał się bowiem na temat diablo egzotyczny. Rolę błota podkreślano co prawda w pozycjach na temat wielu bitew i kampanii (z frontem wschodnim II wojny światowej na czele), ale nie doczekała się ona jeszcze treściwego, całościowego opracowania – aż do teraz.