Autor monografii dokonał selekcji instrumentów polityki zagranicznej, uzasadniając wybór na bazie ich dużego zróżnicowania w literaturze stosunków międzynarodowych, wyszczególniając instrumenty polityczne, militarne, ekonomiczne oraz instrument nadbudowy instytucjonalnej w postaci Organizacji Państw Amerykańskich. Okres, odnośnie którego dokonano analizy, to lata 1945–2000, chociaż co wynika z treści, większość przypadków dotyczy lat „zimnej wojny”, a przedział czasowy 1989–2000 może stanowić uzupełnienie w stosunku do całości.

Od momentu, kiedy prezydent USA George W. Bush w styczniu 2002 roku ogłosił istnienie „osi zła”, w ramach której poza Irakiem i Koreą Północna znalazł się Iran, negatywna percepcja tego kraju przez świat Zachodu, bądź w innym ujęciu przez świat transatlantycki, zaczęła się utrwalać.

Liban jest państwem, którego granice zostały sztuczne wyznaczone w przeszłości przez francuskiego mandatariusza. Pomimo iż etnicznie wydaje się krajem jednolitym (95% – Arabowie, 4% – Ormianie, 1% – inne grupy etniczne; chociaż libańscy chrześcijanie niechętnie określają się mianem Arabów, uważając siebie za potomków Kananejczyków, i wolą być nazywani Fenicjanami), to struktura religijna mieszkańców Libanu stanowi prawdziwą mozaikę.