Dwudziestego pierwszego października 1943 roku przedstawiono w biurze konstrukcyjnym firmy North American, pierwsze szkice nowego, dwusilnikowego samolotu o niecodziennej konstrukcji. Nietypowość polegała na tym, że dwusilnikowy samolot stanowił niejako połączenie dwóch jednomiejscowych za pomocą, centropłata i usterzenia poziomego. Piloci siedzieli w osobnych kabinach, mając do dyspozycji komplet przyrządów sterowniczych.
Pomysł na taki samolot nie był wymysłem Amerykanów, wcześniej zastosowali go Niemcy w He -111 Z (służył do holowania ciężkich szybowców transportowych), projektowali też Me – 109 Z i Me – 609 (które jednak miały być samolotami jednomiejscowymi) a także Do – 635 będącego połączeniem dwóch Do – 335. Projekt samolotu w takim układzie przedstawił w 1939 roku w zakładach PWS Zbysław Ciołkosz pod oznaczeniem PWS 60.
Zaletami dwukadłubowego myśliwca były: duży zasięg, możliwość kontynuowania lotu na jednym silniku, mniejsze prawdopodobieństwo trafienia obydwu pilotów w porównaniu z klasycznym dwusilnikowym myśliwcem, a co za tym idzie możliwość powrotu do bazy z rannym pilotem. Ponadto, analizując straty, okazało się, że więcej pilotów myśliwców dalekiego zasięgu ginęło lub odnosiło ciężkie rany podczas lądowania (w wyniku zmęczenia wielogodzinnym lotem lub na skutek odniesionych ran) niż w samej walce. W układzie dwukadłubowym piloci mogli zmieniać się rolami, prowadząc samolot i odpoczywając naprzemian. Układ taki pozwalał również na szkolenie bezpośrednio w walce mniej doświadczonych pilotów. Budowę pierwszego prototypu ukończono 25 maja 1945.
Następnie samolot trafił do produkcji seryjnej, otrzymując oznaczenie P – 82 Twin Mustang, zmienione później na F-82 Twin Mustang. Wbrew pozorom samolot nie był prostym połączeniem dwóch Mustangów tak jak było w przypadku He – 111Z czy Me – 109 Z, lecz stanowił całkowicie nową konstrukcję wzorowaną jedynie na P-51 i wykorzystującą niektóre jego podzespoły. Pomimo iż do uzbrojenia wchodziły samoloty z napędem odrzutowym dysponujące większymi prędkościami niż samoloty z napędem tłokowym, to jednak miały one bardzo mały zasięg i krótki czas przebywania w powietrzu. W takiej sytuacji użytkowanie samolotów z napędem tłokowym nadal miało sens.
W jednym z lotów P-82B o nazwie „Betty Jo” wyposażony w cztery dodatkowe zbiorniki paliwa dokonał przelotu z Honolulu do Nowego Jorku, przelot trasy o długości 7994 km zajął 14 godzin i 32 minuty, co daje średnią prędkość 520 km/h.
Początkowo P-82 produkowano jako dzienny myśliwiec dalekiego zasięgu, wkrótce jednak wyposażono go w radar; służył jako nocny myśliwiec (zasobnik radaru podwieszono pod centropłatem) Dzięki dużemu zasięgowi i dużej długotrwałości lotu mógł on długo przebywać w powietrzu, wyczekując na przeciwnika lub też dokonywać dalekich rajdów. Dzięki swym doskonałym osiągom Twin Mustang w wersji nocnego myśliwca wyparł ze służby powstały i używany w czasie wojny P-61 Black Widow.
Ciekawostką jest fakt, że na bazie P-61 Black Widow planowano stworzyć dzienny myśliwiec dalekiego zasięgu, wyprodukowano nawet dwa prototypy, jednakże okazały się one gorsze od konkurencyjnych, dziennych wersji Twin Mustanga. Kolejne wersje radaru pozwoliły stać się Twin Mustangowi samolotem mogącym latać w każdych warunkach pogodowych. Wersja wyposażona w radar mogła spełniać również dotychczasowe zadania, w związku z czym jej uzbrojenie podwieszane mogło się składać z bomb i rakiet. Alternatywnie można było podwieszać w ich miejscu dodatkowe zbiorniki paliwa. Z niewiadomych przyczyn do przenoszenia bomb służyć mogły tylko zewnętrzne pylony pod skrzydłowe.
Dane taktyczno-techniczne samolotu F-82
Załoga: 2
Masa własna: 7256 kg
Masa startowa: 11744 kg
Wymiary:
Rozpiętość: 15,62 m
Długość 11.91 m (12.93 m z radarem)
Prędkość maksymalna: 742 km/h
Pułap bojowy: 11340 m
Zasięg bojowy: 3604 km (prawie 8 godzin lotu)
Uzbrojenie:
6 karabinów maszynowych 12,7 mm
Na pylonach pod skrzydłami możliwość podwieszania kombinacji bomb,
rakiet i dodatkowych zbiorników paliwa
Bibliografia:
W oparciu o opracowanie Rafała Ciesielskiego Mustang: As przestworzy