Czang Kaj-szek, lub też Jiǎng Jièshí w transkrypcji hanyu pinyin, jest postacią słabo znaną w naszym kraju. Oczywiście każdy kojarzy, że taki istniał, że rządził Tajwanem, gdzie trafił, gdy komuniści pod wodzą Mao zajęli Chiny kontynentalne… I tyle. Mało kto wie o nim coś jeszcze, a przecież był to jeden z najbardziej kontrowersyjnych polityków i dyktatorów XX wieku, a przy tym barwna, nietuzinkowa, choć trochę operetkowa osobowość.
Tytuł – w całości mający postać „Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi” – mówi właściwie wszystko o treści książki. Jest to opowieść o losach państwa środka na przestrzeni ostatnich 160 lat, od 1850 do 2008 roku, od okresu władzy Cixi przez upadek cesarstwa, rywalizację Chiang Kai-Sheka z Mao Zedongiem, ustalenie władzy reżimu komunistycznego oraz tragedię Wielkiego Skoku i Rewolucji Kulturalnej aż po czasy nam współczesne.
Teheran, Jałta, Poczdam – trzy miasta wywołujące różnorodne skojarzenia. Trzy spotkania, na których dyskutowano o losach wojny, o wzajemnej pomocy w czasie jej trwania, podczas których planowano działania wojenne.
