Proszę nie pukać się w czoła, gdy zapytany o największą zaletę „Demonów wojny”, odpowiem: Stalin i Beria. A jakże, na kartach powieści pojawiają się zarówno Iosif Wissarionowicz, jak i Ławrientij Pawłowicz. Ten drugi, podobnie jak poprzednio, to groteskowy, operetkowy watażka, Stalin jednak udał się Przechrzcie wybornie.
Cóż zaś można powiedzieć o imć instygatorze, to jest głównym bohaterze? Przede wszystkim to, że bardziej w pamięć zapada nazwa pełnionej przezeń funkcji aniżeli jego imię i nazwisko. W ogóle Joachim Hirsz wydał się jakiś nieprzekonywający. Miał chyba przypominać trochę Jacka Dydyńskiego z powieści Komudy, trochę Janusza z powieści Przechrzty, a trochę Jackopiekarowego inkwizytora.
Mówi się, że fantastyka to literatura popularna, literatura dla mas. Kłam temu stwierdzeniu zadają w Polsce tacy pisarze jak Stanisław Lem i Jacek Dukaj oraz garstka autorów zagranicznych. Do tego grona dołącza właśnie Eleonora Ratkiewicz. „Paradoksy Młodszego Patriarchy” to bez wątpienia jedna z najlepszych powieści, jakie przeczytałem w tym roku, jedna z najlepszych, jakie przeczytałem w ogóle.
Amerykańska wojna domowa – zwana w naszym języku polskim secesyjną – to w Polsce temat słabo znany, zarówno jako temat historyczny, jak i motyw literacki. Oczywiście każdy zna „Przeminęło z wiatrem”, wypada też, aby kulturalny Czytelnik przynajmniej kojarzył „Szkarłatne godło odwagi”, lecz zasadniczo dla wydawców i tłumaczy znad Wisły ten kluczowy okres w historii naszego największego, bądź co bądź, sojusznika to wciąż terra incognita. Tym bardziej dla tutejszych pisarzy. Oczywiście było kwestią czasu powstanie naszej, rodzimej powieści o wojnie secesyjnej.
Gdyby Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zajmował się pisarzami, spadkobiercom Henryka Sienkiewicza groziłyby wielomilionowe kary. Przecież monopol Litwosa na powieści osadzone w siedemnastowiecznej Polsce jest absolutny i niezagrożony. Mało kto ośmiela się rzucić wyzwanie Sienkiewiczowi.
Zgodnie z regułami sztuki, intryga zostaje zawiązana już na pierwszych stronach. Do głównego bohatera (a zarazem narratora), historyka Janusza Korpackiego, dzwoni niejaki Wirde, domagając się pomocy w wyjaśnieniu śmierci syna.
