Pisząc kolejne pozycje dotyczące konfliktów, wojen, starć państw lub bloków państw, których i w dzisiejszych czasach niestety nie brakuje, autorzy starają się przedstawić – na tyle, na ile to możliwe – sposoby walki i odmienne spojrzenie na prowadzenie wojny. Wiemy wszyscy, że plany oraz ambitne założenia taktyczne i strategiczne mają się często nijak do praktyki.
Tytuł – w całości mający postać „Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi” – mówi właściwie wszystko o treści książki. Jest to opowieść o losach państwa środka na przestrzeni ostatnich 160 lat, od 1850 do 2008 roku, od okresu władzy Cixi przez upadek cesarstwa, rywalizację Chiang Kai-Sheka z Mao Zedongiem, ustalenie władzy reżimu komunistycznego oraz tragedię Wielkiego Skoku i Rewolucji Kulturalnej aż po czasy nam współczesne.
Rok 1968 był niezwykły, jeśli chodzi o zimnowojenne zmagania na oceanach. Najpierw na Pacyfiku zaginął radziecki okręt podwodny K-129 z trzema pociskami balistycznymi z głowicami wodorowymi na pokładzie, następnie amerykański okręt szpiegowski USS Pueblo został zatrzymany i przejęty przez wojska Korei Północnej, a jego załoga trafiła do niewoli i wreszcie kilka miesięcy później na Atlantyku zatonął amerykański szturmowy okręt podwodny o napędzie atomowym USS Scorpion.
Na czoło urzędnika wystąpiły kropelki potu. Z irracjonalną nadzieją, że może nie… przeniósł wzrok na koniec listu, gdzie było miejsce na podpis. Nadzieja prysła jak bańka mydlana. Podpis był odręczny, co nie pozostawiało wątpliwości co do jego właściciela: Witalij Jakuszyn. Zdecydował się doczytać do końca, by w pełni ocenić zagrożenie
Badacz stawiający sobie za cel całościowe i szczegółowe opisanie jakiejś kampanii – niezależnie od wojny, w ramach której się odbyła – podejmuje pracę, której nie zazdrościłby nawet Syzyf. Niemniej jednak, wciąż znajdują się kolejni autorzy tego typu prac.
„Szczęśliwy ten naród, którego historia jest nudna”, mówi przysłowie. Niestety dla narodu polskiego, a na szczęście dla historyków – i, niestety, dla polityków – historia Polski nie jest nudna.
W mojej dziesięciostopniowej skali ocen książka „Bogowie i generałowie” dostaje 7. Głównie za to, że opisuje losy czterech zupełnie od siebie różnych bohaterów, którzy stali po dwóch stronach konfliktu, ale również za to, że Jeff Shaara nie zapomniał o aspekcie militarnym i scenach batalistycznych co, nie ukrywam, przypadło mi do gustu.
Obrodziło nam książkami o II wojnie światowej na Pacyfiku. Po świetnej „Ucieczce z głębin” Aleksa Kershawa na polskim rynku księgarskim pojawia się wstrząsająca opowieść żołnierza Korpusu Piechoty Morskiej wspominającego swój udział w bitwach na dwóch japońskich wyspach – Peleliu i Okinawie.
Kershaw skupia się na ostatnim patrolu „Tanga” i późniejszych losach jego załogi. W czasie owego – nader udanego – patrolu okręt dowodzony przez wytrawnego łowcę Richarda O’Kane’a odpalił 24 torpedy. Pierwsze 23 zadziałało bez zarzutu i posłało na dno kilka jednostek pod cesarską banderą, ale ostatnia z jakiegoś powodu wykręciła kółko i trafiła w okręt, który ją wystrzelił.
Podniosłem się. Nisko schylony przebiegłem przez plażę. Po dotarciu na skraj piasku tuż za znakiem wysokiej wody zerknąłem pod nogi i zobaczyłem czubek wielkiej czarno-żółtej bomby wystający z ziemi. Przymocowana do niego metalowa płytka była detonatorem naciskowym. Moja stopa minęła ją o centymetry.
