Wpisy w kategorii Recenzje

Afganistan – państwo to od niemal czterdziestu lat (od radzieckiej inwazji) nie schodzi z pola zainteresowań politologów, historyków, socjologów, polityków i wojskowych. Zwłaszcza w ostatniej dekadzie problematyka afgańska budzi żywe dyskusje polityków i dziennikarzy. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się w krajach, które w ramach sił NATO wspólnie z amerykańskim wojskami zwalczają talibów i międzynarodową szajkę terrorystyczną na samym terytorium Afganistanu.

Coś związanego z duszą… Z duszą świeżo zabitego człowieka… Z duszami niedawno zabitych ludzi… Nie mogę sobie przypomnieć. O co chodzi z tym deszczem – nie mogę sobie przypomnieć.
W gaziku wszyscy milczą. Co zrobimy, jeśli teraz zaczną do nas strzelać? Też zaczniemy strzelać? Znowu? Znowu czołgać się, przebiegać, odczepiać magazynki, zakładać nowe, przeładowywać, strzelać…

Raz na jakiś czas pojawiają się na półkach naszych księgarń pozycje traktujące o udziale Polaków w II wojnie światowej pisane przez obcokrajowców. Dość wspomnieć o Normanie Daviesie, bodaj najsłynniejszym przedstawicielu tego kierunku, ale przecież nie on jeden pisze takie książki.

Cóż można napisać na wstępie do recenzji takiej książki? Podobnych – jak pisze sam autor – powstały już setki lub tysiące. Jedne lepsze, inne gorsze, na różnym poziomie szczegółowości. Pokazujące kampanię wrześniową z rożnych stron.

W dniach 3–6 maja 1938 r. Hitler po raz pierwszy odwiedził Rzym. Pierwsze spotkanie obu dyktatorów odbyło się cztery lata wcześniej w Wenecji, a pod koniec września 1937 r. Duce złożył Hitlerowi wizytę w Berlinie. Było w zwyczaju, że głowy państw mających równocześnie stosunki dyplomatyczne ze Stolicą Apostolską przy okazji wizyt w Rzymie przyjmowane były na audiencji przez papieża. Również kanclerz Rzeszy Brüning musiał w 1931 r. spełnić ten niezbyt lubiany obowiązek.

Burgrabia Zygmunt Cichowski nawet nie mrugnął okiem. Woźny chrząknął, podniósł rękę i ukrył nos w zgiętym łokciu. Od Zielonych Świątek panowały gorąca; ciało zmarłej ladacznicy poczynało roztaczać aż nadto dobrze wyczuwalną słodkawą woń rozkładu. Kat – zacny, pracowity i skromny Niemiec, stał nieruchomo jak pręgierz albo spiżowy pomnik okrutnej magdeburskiej sprawiedliwości.

Chociaż w ogólnych zarysach wszyscy wiemy, jak wyglądała polityka zagraniczna Związku Radzieckiego za czasów Stalina, to odnośnie jej celów i metod sprawowania szczegółowych opracowań w języku polskim za dużo nie ma.

Niepozorne książeczki wydawane przez Osprey Publishing to bodaj najsłynniejsza w skali globu i najbardziej poważana seria wydawnicza o tematyce historycznowojennej. Już w oryginalnej wersji językowej zyskały w Polsce wiernych fanów, ale z powodu bariery językowej (znajomość angielskiego w narodzie polskim wciąż nie stoi na wybitnie wysokim poziomie), jak i finansowa (koszt sprowadzenia wybranej pozycji z zagranicy) ospreye nie mogły zyskać między Odrą a Bugiem należnej im popularności.

Przez większą część XX wieku wydawało się, że państwa poradziły sobie z przestępczością, piractwem i innymi podobnymi zagrożeniami na morzach. Przemoc pojawiała się tylko za zgodą i przy udziale sił państwowych jak marynarka wojenna czy inne formacje zbrojne.

Gdyby Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zajmował się pisarzami, spadkobiercom Henryka Sienkiewicza groziłyby wielomilionowe kary. Przecież monopol Litwosa na powieści osadzone w siedemnastowiecznej Polsce jest absolutny i niezagrożony. Mało kto ośmiela się rzucić wyzwanie Sienkiewiczowi.