Szkoccy ciężkozbrojni unosili tarcze, sprawdzając, czy oby na pewno zdołają nimi zasłonić i siebie, i pikinierów. Jakiś kusznik naciągał cięciwę, kręcąc korbą koła zapadkowego i zaczepiając ją na haku mechanizmu spustowego.
Druga zasługa jest bardziej prozaiczna, lecz niemniej ważna – wprowadzenie i rozpowszechnienie strzemion. Azjatyccy jeźdźcy używali ich wprawdzie już około 800 roku p.n.e., lecz w Europie nie były szerzej znane aż do czasów po najeździe Attyli w V wieku.
W środku człowiek w masce wycierał miecz samurajski o ubranie jednej z ofiar. Wycelował broń w radio i oddał kilka strzałów. Statek wycieczkowy „Laura” został pozbawiony łączności. Obejrzała się za siebie, żeby zobaczyć reakcję Kwiatkowskiego.
Czterech ludzi pospieszyło natychmiast w stronę czoła kolumny. Przed nimi pokazały się dwa bliźniacze reflektory, z których sączyły się bladoniebieskie strumienie światła przytłumione osłonami przeciwlotniczymi w kształcie krzyży. Kierowca musiał ich też zauważyć, bo docisnął pedał gazu.
Sęp nie wahał się ani chwili.
Była sobota, 9 września 1944 roku, godzina 7 rano. Fey leżała jeszcze w łóżku, kiedy do jej drzwi załomotał porucznik Hans Kretschmann, dwudziestotrzyletni adiutant pułkownika Dannenberga, dowódcy oddziału kwaterującego w Brazzŕ.
Davidoff był maniakalnym perfekcjonistą. W kwestii zasad moralnych okazał się jeszcze gorszy. W naukowym światku żartowano, że z zespołu Davidoffa można wylecieć za jazdę tramwajem na gapę. Twierdzenie to nie odbiegało wiele od stanu faktycznego.
Mały rzucił długą i groźną wiązkę przekleństw na wszechobecny deszcz. Major gwałtownie się obrócił i spojrzał na niego. Nasz kumpel tylko wzruszył ramionami. Oficer z biura dochodzeniowego podszedł do generała Wagnera i powiedział do niego coś, czego nie dosłyszeliśmy. Major dał Staremu sygnał.
Ja, mnich Rensei, który jako Kumagai no Jirō Naozane byłem oficerem wojsk pana Minamoto, biorę oto w dłoń pędzelek piętnastego dnia piątego miesiąca pierwszego roku ery Genkyū.
Mam sześćdziesiąt pięć lat i przygotowałem się na śmierć…
Fragmenty książki Rafała Dębskiego „Słońce we krwi”. Książka pod patronatem naszego serwisu. Polecamy!
Wszystkie armie mają własne skrótowe etykietki i własne przezwiska, których używają, mówiąc o wrogu. Kiedy żołnierze Wehrmachtu walczyli z armią brytyjską, mieli zwyczaj mówić o nich die Engländer – „ci Anglicy”, albo częściej Tommies. Kiedy przyszło im się zmierzyć z Armią Czerwoną, mówili o przeciwnikach die Russen albo częściej „Iwany”.
