Metryczka

Data urodzenia: 22.06.1892
Data śmierci: 24.05.1945
Miejsce urodzenia: Bayreuth
Miejsce śmierci: Salzburg

Urodził się w Bayreuth w Bawarii. Wywodził się ze starej szlacheckiej i arystokratycznej rodziny o bogatych tradycjach. Był synem kapitana bawarskiej policji i obrał karierę wojskową. W latach 1906 – 1911 uczęszcza do Bawarsko – Królewskiej Szkoły Kadetów. Po jej ukończeniu jako podchorąży służy w 8 Bawarskim Pułku Artylerii Polowej im. Księcia Pruskiego Henryka, który stacjonował w Norymberdze (Nürnberg). Z chwilą wybuchu wojny w 1914 roku, pułk w którym służy zostaje skierowany na front zachodni i uczestniczy w zaciętych walkach w Lotaryngii. Był już wtedy po promocji na podporucznika i był dowódcą baterii polowej. Po ustaleniu się wojny pozycyjnej, w marcu 1915 roku złożył prośbę o przeniesienie go sił powietrznych (Fliegertruppen), została ona rozpatrzona pozytywnie i w połowie 1915 roku otrzymuje skierowanie na przeszkolenie lotnicze.

Po zaliczeniu tego przeszkolenia, otrzymuje swój pierwszy przydział i w charakterze obserwatora trafia w sierpniu 1915 roku do Feldflieger Abtailung Nr 46 (polowy oddział lotniczy). Tam na dwumiejscowych maszynach, uczestniczy w lotach zwiadowczych i obserwacyjnych. W połowie 1916 roku, na własną prośbę zostaje skierowany na kurs pilota myśliwskiego. Po intensywnym szkoleniu i zdaniu końcowego egzaminu, otrzymuje przydział do bawarskiej Feldflieger Abteilung Nr 3b. W owym okresie uzyskuje swoje pierwsze zwycięstwo lotnicze. Później służy jeszcze w Feldflieger Abtailung Nr 204, aby w czerwcu 1917 roku otrzymać przydział do Bawarskiej Eskadry Myśliwskiej – Jasta 34b. Z jednostką tą związał się już na stałe i służył w niej do końca wojny, stając się jej czołowym asem z największą liczbą uzyskanych zwycięstw. 19.06.1917 roku zostaje nowym jej dowódcą i funkcję tą pełni aż do samego końca wojny. Wkrótce po przybyciu do eskadry uzyskuje 2 strącenia, za które odznaczony został Krzyżem Żelaznym I klasy. W owym czasie latał na Fokkerze Dr.I z nr 521/17, wcześniej pilotował Albatrosy D.V. 29.04.1918 roku odznaczony zostaje Krzyżem Rycerskim z Mieczami Orderu Domu Królewskiego Hohenzollernów. Nieco później, 8 października otrzymuje też order „Pour le Merite”, a 23 października udekorowany zostaje bawarsko-królewskim Krzyżem Rycerskim Maksymiliana-Józefa. Wojnę zakończył w stopniu porucznika, mając uzyskanych 28 zwycięstw powietrznych.
Po zakończeniu wojny pozostaje w armii i służy ponownie w 8 Bawarskim Pułku Artylerii Polowej, w którym służy do końca 1918 roku. Później w okresie 1919 – 1920, jako dawny pilot, jest oficerem bawarskiego biura do spraw lotniczych. W armii pozostaje do końca marca 1920 roku i przechodzi do cywila. W latach 1920 – 1922 studiuje prawo na uniwersytecie w Monachium. W 1924 roku Rober von Greim udaje się do Chin w charakterze instruktora i szkoleniowca. Spędza tam kolejne trzy lata ucząc pilotażu i pomagając w tworzeniu sił powietrznych nacjonalistycznych Chin Czang Kaj-szeka. Powraca do Niemiec w 1927 roku.

W 1933 roku, po dojściu nazistów do władzy, nawiązuje z nim kontakt H. Göring, który poszukiwał dawnych asów do pomocy przy powstawaniu nowych, niemieckich sił powietrznych, które jeszcze oficjalnie jeszcze nie istniały. W 1934 roku został komendantem pierwszej szkoły dla pilotów myśliwskich, która pod konspiracyjną nazwą zajmowała się naborem, rekrutacją i szkoleniem. Był już ponownie w czynnej służbie w armii w stopniu majora. Po oficjalnym ogłoszeniu Luftwaffe w maju 1935 roku, bierze czynny i aktywny udział w jej tworzeniu i organizacji.

01.06.1937 roku będąc już pułkownikiem, zostaje mianowany szefem Departamentu Personalnego Luftwaffe (Chef des Luftwaffen Personalamtes) i pełni te stanowisko do 31.01.1939 roku. W międzyczasie 01.02.1938 roku, zostaje awansowany do stopnia generała majora. W okresie 01.02 – 24.10.1939 roku pełni funkcję dowódcy 31 Dywizji Lotniczej, przemianowanej 6 lutego na 5 Dywizję Lotniczą, wchodzącą w skład 3 Floty Powietrznej. 5 Dywizja Lotnicza tworzyła podstawę formowanego właśnie od 11 października 1939 roku 5 Korpusu Lotniczego, którego dowódcą formalnie zostaje w dniu 24 października. 01.01.1940 roku otrzymuje awans do stopnia generała porucznika i dowodząc tym korpusem uczestniczy wiosną 1940 roku w kampanii francuskiej, a latem tego roku w nieudanej ofensywie powietrznej na Anglię. Po udanej kampanii francuskiej 19.07.1940 roku uzyskuje awans na generała lotnictwa i odznaczony zostaje Krzyżem Rycerskim. W listopadzie 1941 roku nadal dowodząc 5 Korpusem bierze udział w walkach na froncie wschodnim, na Ukrainie i na Krymie. 01.04.1942 roku z 5 Korpusu Lotniczego utworzono tzw. Luftwaffenkommando Ost (Dowództwo Lotnicze Wschód), nad którym przejął dowództwo. Podlegały mu operacyjnie wszystkie siły Luftwaffe na froncie wschodnim w Rosji. Stanowisko to pełni do 06.05.1943 roku, nieco wcześniej bo 16.02.1943 roku awansuje do stopnia generała pułkownika, a 2 kwietnia tego roku otrzymuje Liście Dębowe do Krzyża Rycerskiego.
06.05.1943 roku z Luftwaffenkommando Ost utworzono nową 6 Flotę Powietrzną, nad którą obejmuje dowództwo. Jej siły aż do zakończenia wojny walczyły na froncie wschodnim. 07.08.1944 roku otrzymuje Miecze do Krzyża Rycerskiego. 24.04.1945 roku otrzymuje osobiste, telegraficzne wezwanie Hitlera do natychmiastowego stawienia się w oblężonym Berlinie. Nazajutrz Greim dokonuje na małym samolocie Fieseler Storch ryzykownego przelotu z Monachium z pomocą młodej Hanny Reitsch, pilota-oblatywacza, przypłacił to jednak bardzo ciężkim zranieniem nogi. Po dotarciu do bunkra Hitlera dowiedział się o mianowaniu go, na miejsce Göringa, na stanowisko naczelnego dowódcy Luftwaffe i o awansie na feldmarszałka.

Greim przez 3 dni przebywał w berlińskim schronie Hitlera, z którego zdołał się wydostać dopiero 29 kwietnia, za pomocą samolotu Arado-96 i odleciał do Hamburga. Stamtąd zaś powrócił do Bawarii, a następnie udał się do Salzburga w Austrii, gdzie obecnie znajdowała się ostatnia kwatera główna Luftwaffe, która praktycznie już nie istniała. Greim jako jej nominalny zwierzchnik doskonale zdawał sobie sprawę, że jest dowódcą tylko z nazwy i na papierze. Po kapitulacji Niemiec dostaje się do amerykańskiej niewoli, ale na wiadomość, że jest przeznaczony do przekazania władzom sowieckim, decyduje się na samobójstwo. 24.05.1945 roku w salzburskim areszcie, zażywa cyjanek i umiera w wieku 53 lat. Pochowany został na cmentarzu w Salzburgu, gdzie jego grób znajduje się do dzisiaj.

Bibliografia:

1. Praca zbiorowa – „Mała Encyklopedia Wojskowa” – Warszawa 1967
2. Praca zbiorowa – „Encyklopedia II wojny światowej” – Kraków 1994
3. D.Sommerville – „Kronika II wojny światowej” – Kraków 1991
4. Cz. Krzemiński – „Wojna powietrzna 1939-1945” – Warszawa 1982
5. N. von Below – „Byłem adiutantem Hitlera” – Warszawa 1990
6. W. Kozaczuk – „Wehrmacht 1933-1945” – Warszawa 1978