Wpisy w kategorii 1815-1918

Dyskusja na temat wydarzeń zabajkalskich 1866 roku toczy się i dzisiaj, a ocena zależy przede wszystkim od tego, co uznamy za cel tego zbrojnego wybuchu. Aby odpowiedzieć na to pytanie, zastanowić trzeba się najpierw nad przyczyną buntu. W literaturze opisującej istnieją dwie koncepcje co do jego genezy. Pierwsza zakłada, że spisek dotyczył wyłącznie Polaków planujących zbiorową ucieczkę z Syberii, z kolei druga – że powstanie stanowiło końcowy etap współdziałania Polaków i rewolucjonistów rosyjskich, że było kontynuacją ogólnosyberyjskiego ruchu Polaków i Rosjan, dawnych członków Ziemi i Woli oraz grona „syberyjskich separatystów”.

Każda epoka w dziejach świata ma swoje wybitne postaci, które decydują o losach poszczególnych osób i całych narodów. Do tego znakomitego grona należy, bez najmniejszej wątpliwości, Otto von Bismarck-Schönhausen. Ten niemiecki mąż stanu już od objęcia stanowiska premiera Prus był jednym z animatorów zarówno europejskiej, jak i światowej sceny politycznej. Jego dziełem jest zjednoczenie 34 państw niemieckich pod egidą króla pruskiego i utworzenie potężnej II Rzeszy Niemieckiej, która dwadzieścia lat później zatrzęsła Europą w Wielkiej Wojnie.

W początkach roku 1917, gdy I wojna światowa trwała już ponad dwa lata, Cesarstwo Niemieckie chciało budować z Meksykiem i Japonią pakt skierowany przeciw Stanom Zjednoczonym. Plan takiego sojuszu nakreślono w telegramie wysłanym przez ministra spraw zagranicznych Arthura Zimmermanna do ambasadora Niemiec w Meksyku. Zgodnie z niemieckimi założeniami trzy sojusznicze państwa miałyby utworzyć nowy front przeciwko USA na Pacyfiku i w Ameryce Środkowej. To odwróciłoby uwagę Stanów Zjednoczonych od niemieckich poczynań w Europie i zmniejszyłoby zagrożenie dla Cesarstwa Niemieckiego związane z ewentualną interwencją wojsk amerykańskich na Starym Kontynencie.

29 czerwca 1913 roku wybuchł konflikt znany jako II wojna bałkańska. W wojnie tej Bułgaria walczyła z koalicją Serbia–Grecja–Czarnogóra–Rumunia i osmańską Turcją. Po niespełna dwóch miesiącach walk Bułgarów zmuszono do kapitulacji. 10 sierpnia w Bukareszcie odbyła się konferencja pokojowa, w której Turcja, jako że nie była uczestnikiem koalicji antybułgarskiej, nie brała udziału.

Począwszy od połowy XIX wieku trzy główne mocarstwa europejskie: Wielkiej Brytania, Francja i Rosja zaczęły naciskać na Turcję w celu ustanowienia równych praw wobec wszystkich obywateli zamieszkujących Imperium Osmańskie. Od 1839 roku poprzez uchwalenie konstytucji w 1876 roku rządy tureckie realizowały szereg reform, znanych pod nazwą Tanzymat (reorganizacja), w celu poprawy kondycji państwa.

Konflikt światowy z lat 1914-1918 nazywany jest obecnie I wojną światową – była to jedna z najbardziej niszczycielskich wojen w dziejach ludzkości. W wyniku działań wojennych zginęło na świecie ponad 8,5 mln ludzi, 21,2 mln ludzi zostało rannych, 65 mln ludzi zmobilizowano. Do tego należy dodać osoby zmarłe w wyniku największej jak dotychczas pandemii lat 1918-1919 mającej podłoże w trwającej wówczas wojnie. Szacuje się, że grypa hiszpanka zabiła od pięćdziesięciu do stu milionów ludzi na całym świecie. Jak doszło do tego kataklizmu i czy musiało do niego dojść?

Bitwa jutlandzka, inaczej zwana w literaturze bitwą koło Skagerraku, była największą bitwą morską I wojny światowej, stoczoną przez marynarki wojenne II Rzeszy i Imperium Brytyjskiego. Jak się później okazało, była jedyną bitwą morską na taką skalę i nigdy więcej w czasie wojny nie doszło jednocześnie do starcia tylu okrętów.

Powstanie listopadowe rozpoczęło się 29 listopada 1830 roku w Warszawie, stolicy Królestwa Polskiego. Z punktu widzenia militarnego i gospodarczego było skazane na niepowodzenie ze względu na to, iż przeciwnikiem powstańców była jedna z największych potęg militarnych ówczesnej Europy – carska Rosja.

Sztabin to wieś położona w województwie podlaskim, nad Biebrzą. W I połowie XIX wieku była miejscem, w którym pewien nietuzinkowy właściciel ziemski, hrabia – Karol Brzostowski – wyprzedził swoją epokę, tworząc enklawę rozwojowej, opartej na kapitalistycznych zasadach, prężnie działającej spółdzielni rolno-przemysłowej.

Niemieckie okręty podwodne – niedoceniane w innych państwach – były jedyną siłą, która mogła zadać sprzymierzonym poważne ciosy na morzu. Problem stanowiło jedynie obowiązujące prawo międzynarodowe, które zakazywało atakowania statków handlowych bez wcześniejszego uprzedzenia.