Gdyby nie ona, II wojna światowa mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej. W ogóle mogłaby nie stać się światową, a pozostać jedynie europejską. O czym mowa? O marynarce wojennej oczywiście.

Po przegranej kampanii wrześniowej na terenie ZSRR znalazło się kilkaset tysięcy Polaków. Cześć z nich została wywieziona już po ataku sowietów na Polskę inni przebywali tam już od czasów carskich, a jeszcze inni po prostu zamieszkiwali tereny zachodniej Ukrainy i Białorusi jako mniejszość etniczna.

Pojawił się podczas II wojny światowej. Był jeszcze bardzo niedoskonały, jednak już wtedy decydował o obliczu bitew powietrznych i morskich. Można powiedzieć, że w dużej części to właśnie dzięki niemu Wielka Brytania obroniła się przed Luftwaffe.

„Kapitalne” – ten krótki cytat z Francisa Fukuyamy, mógłby stanowić całą recenzję książki Roberta Kagana „Potęga i raj. Ameryka i Europa w nowym porządku świata”.

Kiedy myślimy o II wojnie światowej, często podnosimy kwestę tego, kto był najlepszym dowódcą podczas tej konfrontacji.

Kiedy państwo jest jednym z dwóch światowych supermocarstw, musi być przygotowane na różne ewentualności. Na przykład na to, że drugie supermocarstwo zechce któregoś pięknego dnia pozbyć się konkurencji przy pomocy kilkudziesięciu mało używanych rakiet z głowicami atomowymi.

Nikomu chyba nie trzeba tłumaczyć, jak skomplikowanym i trudnym zadaniem jest dobre wyszkolenie pilota współczesnego samolotu bojowego.

Autora tej książki nie trzeba chyba nikomu przedstawiać – jest to jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii Polski XX wieku.

Wydawnictwo Bellona powinno być znane wszystkim miłośnikom militariów i historii, gdyż właśnie z tymi dziedzinami wiąże się większość wydawanych przez nich książek. Chciałbym przedstawić jedną z nich, której tytuł brzmi „Berety z gwiazdami. Radzieckie wojska powietrznodesantowe”.

5 marca 1953 roku umiera Józef Stalin. Jest to symboliczna data, po której (oczywiście nie od razu) następuje tak zwana odwilż.