Choć tytuł sugeruje objęcie całości zagadnienia, w istocie praca mówi przede wszystkim o losach Górnoślązaków, a Goralenvolk, Kaszubi czy mieszkańcy Pomorza są tu przede wszystkim tłem, mającym służyć porównywaniu niemieckiej polityki na różnych obszarach Rzeczpospolitej wcielonych do Rzeszy.

Z materialnego punktu widzenia broń palna to bardzo proste urządzenie. Metal, drewno, może czasem niewielka ilość tworzyw sztucznych. Zadanie, jakie ma to urządzenie wypełniać, jest znane i niezmienne od lat: wyrzucić z lufy niewielki obiekt z dużą prędkością.

Te drobne niedomagania nie wpływają jednak znacząco na ocenę pracy jako takiej. „Jednostka specjalna Brandenburg” pozwala Czytelnikowi spojrzeć na działania zbrojne podczas drugiej wojny światowej z interesującej perspektywy. Co ciekawe, opisy niektórych działań są znakomitym uzupełnieniem relacji zawartych w innych pracach, choćby w „Reporterze Diabła” Georga Schmidta-Scheedera. Choć nie jest to lekka książka, warto spakować ją do plecaka.

Zagadnienie stosunku Kościoła rzymskokatolickiego do dwudziestowiecznych systemów totalitarnych jest problemem wciągającym wielu badaczy. Najgorętsze dyskusje toczą się zawsze wokół kwestii żydowskiej. Besier patrzy jednak na to zagadnienie z innej perspektywy, koncentrując się na kontaktach pomiędzy Watykanem a III Rzeszą jako dwóch państw opartych na zasadach autorytaryzmu, dołączając przy okazji inne wątki.

Desant morski to jedna z najtrudniejszych operacji przeprowadzanych podczas wojny. Atakujący są doskonale widoczni na powierzchni morza, a żołnierze muszą docierać na brzeg stłoczeni w pojazdach desantowych. Obrońca z kolei dysponuje przewagą terenu i kamuflażu. Zadanie nacierającego jest jeszcze cięższe, jeśli atakowany spodziewa się napaści i ma dość czasu na przygotowania. Mimo to, w pewnych okolicznościach dowódcy podejmują to wielkie ryzyko w nadziei na decydujący sukces. Tak stało się 6 czerwca 1944 roku w Normandii.

Pasjonaci zajmujący się działaniami wojsk pancernych w drugiej wojnie światowej na ogół skupiają się na maszynach, które rozstrzygały los wielu bitew – czołgach. Niewielu natomiast pamięta o wozach, bez których żadne natarcie pancerne nie mogłoby dojść do skutku. Są to pojazdy trzymające się zazwyczaj na uboczu, nie prezentujące się okazale, ale każdy członek załogi uszkodzonego czołgu niecierpliwie wypatruje ich sylwetki.

22 czerwca 1940 roku Francja podpisała zawieszenie broni. Jedynym nieokupowanym państwem w Europie Zachodniej, toczącym walkę z Hitlerem, została Wielka Brytania. Miało to duże znaczenie z politycznego punktu widzenia, lecz militarnie Anglia była prawie bezbronna.

Działaniom piechoty w pierwszej połowie drugiej wojny światowej często towarzyszył huk różnego rodzaju lekkich lufowych broni przeciwpancernych, przenoszonych i obsługiwanych przez żołnierzy piechoty. Według przedwojennych założeń przyjętych w wielu armiach to na nich miał spoczywać główny ciężar osłony piechoty przed siłami pancernymi przeciwnika. Jednak już po roku wojny okazało się, że większość z nich jako broń przeciwczołgowa jest właściwie bezużyteczna. Konstruktorzy głowili się nad stworzeniem nowych broni, a żołnierze szukali nowych zastosowań do znajdujących się w ich rękach Panzerbüchse, Boysów i innych podobnych konstrukcji.

W historii jest wielu wodzów, którzy mogą się poszczycić wielkimi zwycięstwami nad swymi nieprzyjaciółmi. Niewielu jednak dokonało sztuki znacznie trudniejszej – pokonania swych własnych wojsk bez buntu czy wojny domowej. Jednym z nich był Adolf Hitler, a jego „przeciwnikiem” stała się Kriegsmarine.

Pierwsza wojna światowa udzieliła wielu pożytecznych lekcji oficerom niemieckich sił zbrojnych. Jedną z nich była konieczność uzyskania panowania w powietrzu, niezbędnego do ukrycia ruchów sił własnych, ochrony ich przed atakami z góry, jak i bombardowania nieprzyjacielskich linii i składów zaopatrzeniowych.