Do rąk Czytelników trafił już drugi tom opowieści o Wittmanie, uważanym za najlepszego pancerniaka II wojny światowej. Pierwszy wzbudził wiele kontrowersji związanych z osobą autora i jego sposobem prezentowania historii Waffen-SS. Czy kontynuacja rozwieje wątpliwości?
Po opisaniu śmierci Elbinga w 1945 roku Tomasz Stężała przenosi Czytelników zarówno w miejscu, jak i w czasie. Tym razem akcja skupia się na trzech młodych porucznikach, służących w Wehrmachcie, Wojsku Polskim i Armii Czerwonej. Jak można się spodziewać, Elbląg także pojawia się na kartach książki.
Mało która postać z okresu II wojny światowej jest tak rozpoznawalna, jak Winston Churchill. Urzędując w bardzo trudnym okresie, zdołał zaskarbić sobie miłość i wdzięczność Brytyjczyków, przy okazji zapewniając wysokie zarobki swoim współpracownikom, opisującym walecznego premiera z cygarem. Jednym z nich był Walther H. Thompson.
Zakładanie min i wykonywanie podkopów przez wieki było najbardziej zaawansowaną, obok obsługi dział, formą walki. Do wykonywania tych niebezpiecznych prac kierowano najlepszych specjalistów w swoim fachu, tworząc na miejscu niezbędne narzędzia i procedury. Mało kto zdaje sobie sprawę, że tego typu działania podejmowano także podczas I wojny światowej, kiedy cała linia frontu zmieniła się w twierdzę wielokilometrowej długości.
Temat Polaków służących w wojsku niemieckim został niedawno przypomniany Czytelnikom za sprawą książki „Polacy w Wehrmachcie”. „Polacy z Wehrmachtu” to książka mówiąca o tych samych ludziach, lecz w inny sposób. Kutzner i Rutkiewicz postawili przed sobą dość ważne pytanie. Kim byli żołnierze, którzy wcieleni do Wehrmachtu, narażali się na kule z obydwu stron frontu, by znaleźć się w szeregach Wojska Polskiego?
Okres PRL jest jednym z tematów najbardziej eksploatowanych przez polskich historyków. Archiwalia są w większości w kraju, literatura jest już bardzo bogata, żyje także wielu świadków. Wydawałoby się, że napisanie interesującej pracy traktującej o wycinku tamtej rzeczywistości powinno być prostym zadaniem. „Patriotyzm wojskowy” pokazuje, że nie zawsze tak bywa.
W najnowszej historii Polski tematyka „ziem odzyskanych” – lub „pozyskanych”, jak wolą niektórzy – nadal przypomina otwartą ranę. Już teraz wiadomo, że dyskusja o wydarzeniach 1944/45 roku nie wygaśnie wraz ze śmiercią naocznych świadków, a starzy adwersarze zyskali już następców w postaci licznych historyków i entuzjastów badania przeszłości. Co w tej sytuacji może zmienić jedna, nawet najlepsza książka? To już zależy od tego, czego w niej szukamy.
Termin „czarna kawaleria” można zrozumieć przynajmniej dwojako. Najsłynniejszymi jednostkami noszącymi to miano byli „Buffalo Soldiers”, czarnoskórzy kawalerzyści 10. pułku utworzonego w 1866 roku. Polskim Czytelnikom kojarzy się jednak zapewne z czarnymi kurtkami noszonymi przez żołnierzy z 10. Brygady Kawalerii generała (w 1939 pułkownika) Maczka, o których to losach mówi niniejsza książka.
Wojna nie ma w sobie nic z rycerskiej, honorowej rywalizacji. To brudna gra, gdzie każda z walczących stron zrobi wszystko, by zmylić przeciwnika. Niektóre podstępy, jak wystawianie hełmu na kiju, by wrogi snajper zdradził swą pozycję, są proste i mało czasochłonne. Kiedy jednak garstka żołnierzy ma udawać całą dywizję, potrzeba o wiele dłuższych przygotowań, szkoleń i specjalistycznego sprzętu. A co najważniejsze, nikt nie może się o tym dowiedzieć.
Najmniej znaną częścią II wojny światowej są działania wywiadów. Rozlokowani przed lub podczas niej agenci pełnili cichą służbę przez wiele lat po jej zakończeniu, co przyczyniło się do jeszcze ściślejszego utajnienia wielu dokumentów, potrzebnych historykom do napisania pełnej i obiektywnej historii II wojny światowej. Ta zasłona milczenia podnosi się wraz z upływem czasu, co inspiruje wielu pisarzy do próby zanalizowania roli wywiadów w tym strasznym konflikcie.
