Wojna nie ma w sobie nic z rycerskiej, honorowej rywalizacji. To brudna gra, gdzie każda z walczących stron zrobi wszystko, by zmylić przeciwnika. Niektóre podstępy, jak wystawianie hełmu na kiju, by wrogi snajper zdradził swą pozycję, są proste i mało czasochłonne. Kiedy jednak garstka żołnierzy ma udawać całą dywizję, potrzeba o wiele dłuższych przygotowań, szkoleń i specjalistycznego sprzętu. A co najważniejsze, nikt nie może się o tym dowiedzieć.
Najmniej znaną częścią II wojny światowej są działania wywiadów. Rozlokowani przed lub podczas niej agenci pełnili cichą służbę przez wiele lat po jej zakończeniu, co przyczyniło się do jeszcze ściślejszego utajnienia wielu dokumentów, potrzebnych historykom do napisania pełnej i obiektywnej historii II wojny światowej. Ta zasłona milczenia podnosi się wraz z upływem czasu, co inspiruje wielu pisarzy do próby zanalizowania roli wywiadów w tym strasznym konflikcie.
Sven Hassel to, zaraz obok “Leona Kesslera”, jeden z najbardziej znanych w Polsce autorów książek pseudohistorycznych opowiadających o II wojnie światowej. Część naszych Czytelników kojarzy zapewne film „Karna kompania”, zrealizowany na podstawie jednej z jego książek. Tym razem autor przenosi nas do Włoch, gdzie członkowie Pułku Pancernego Służby Specjalnej walczą desperacko o utrzymanie Linii Gustawa.
Większość polskich Czytelników doskonale zna książki spod znaku Leona Kesslera. Fikcyjny batalion szturmowy SS Wotan nie raz przyciągał ich uwagę brawurowymi wyczynami. Przerzucany z miejsca na miejsce przez autora serii, Charlesa Whitinga, wziął udział w prawie każdej dużej operacji II wojny światowej. Czasem rolę protagonistów przejmuje inna jednostka, grupa szturmowa SS Edelweiss. Niezależnie od nazewnictwa, każda z książek dostarcza sporej dawki emocji i rozrywki.
Historia, jak każda nauka, idzie pod względem technicznym do przodu. Czyste słowo, zapisane na kartach książek coraz częściej jest uzupełniane przez film lub nagrania audio. W niektórych wypadkach samo nagranie ma przekazywać widzowi niezbędną wiedzę w zastępstwie książki. Seria „Fakty i Mity” miała w zamyśle pełnić właśnie taką funkcję, dostarczając zainteresowanym niezbędnej wiedzy z zakresu II wojny światowej. Zamysł ten wprowadzono jednak w życie w bardzo zły sposób.
Wojna od stuleci jest domeną mężczyzn. To oni wyruszają z domów na pola bitew, by wracać z nich „z tarczą lub na tarczy”. Czasem jednak potrzeby armii są tak znaczne, że wojskowi muszą sięgać po kobiety i rzucać je na pierwszą linię frontu, by pełniły funkcje zarezerwowane uprzednio dla ich ojców, mężów i braci. Tak postąpił Stalin, uzupełniając szeregi Armii Czerwonej tysiącami kobiet, mających uratować ZSRR przed klęską. Ta decyzja zmieniła radzieckie kobiety na nadchodzące dziesięciolecia.
O działaniach polskiej 1. DPanc napisano już dużo, być może bardzo dużo. Czas bezustannie pozbawia nas obecności żyjących świadków, co nieuchronnie zubaża powstające publikacje. Mimo to, Jacek Kutzner i Juliusz S. Tym zdecydowali się na ponowne poruszenie tego, znanego przecież wielu historykom, tematu. Dzięki ich wytężonej pracy i żelaznej konsekwencji w tworzeniu kolejnych rozdziałów omawianej książki, powstała intrygująca i wciągająca lektura.
O formacjach takich jak Local Defence Volunteers czy Home Guard słyszało już wielu, mało kto jednak wie, że w tworzeniu oddziałów ochotniczych wyprzedziła brytyjski rząd pewna energiczna arystokratka.
Niektóre postacie historyczne wywołują więcej kontrowersji niż inne. Do tej grupy z pewnością można zaliczyć dwóch dwudziestowiecznych dyktatorów – Adolfa Hitlera i Józefa Stalina. Oboje wywarli wpływ na życie milionów ludzi, a skutki ich decyzji ciągnąć się będą przez wiele dziesięcioleci. Nic więc dziwnego, że na ich temat powstało wiele rozmaitych publikacji, od gazetowych wzmianek po opasłe tomiska. Maser usiłuje dokonać pewnej selekcji powstałych przez lata tez i, jeśli to możliwe, obalić kłamliwe lub mylne stwierdzenia.
Tej nocy nikt nie był bezpieczny, niezależnie od funkcji czy wieku, każdego mogli wziąć za dywersanta lub część nieprzyjacielskiego patrolu. Swoją porcję kul dostały także zwierzęta, w tym pasące się krowy. Głównym przeciwnikiem gwardzistów obsadzających zapory stali się strażacy i policjanci pędzący na pomoc płonącemu Londynowi. Home Guard solidnie zapracowała tej nocy na miano jedynej armii w historii, która zabiła więcej własnych obywateli niż nieprzyjaciół.
