The Wall Street Journal poinformował, że w 1999 roku podczas spotkania ambasadorów Korei Północnej i Izraela, które odbyło się w Szwecji, północnokoreański dyplomata miał proponować zaprzestanie współpracy z Iranem odnoszącej się do programu rakietowego. W zamian Izrael miałby przekazać Korei Północnej miliard dolarów.

Były północnokoreański dyplomata stwierdził, że Pjongjang zażądał takiej sumy jako rekompensaty za zerwanie umów na sprzedaż rakiet zawartych z Iranem i innymi wrogami Izraela. Do spotkania obu dyplomatów miało dojść w kawiarence w Sztokholmie. Informację amerykańskiemu periodykowi wyjawił Thae Yong Ho, który podczas spotkania w 1999 pełnił funkcję tłumacza. Nie jest już związany z reżimem Kim Dzong Una, gdyż po ucieczce z Korei Północnej osiedlił się w drugim z koreańskich państw.

Ówczesny ambasador Izraela w Szwecji, Gideon Ben-Ami, potwierdził, że w 1999 roku trzy razy spotkał się ze swoim północnokoreańskim odpowiednikiem, Son Mu Sinem. Nie zgodził się jednak z twierdzeniem, że rząd Korei Północnej poprzez dyplomatę zażądał od Izraela miliarda dolarów w zamian za wstrzymanie sprzedaży uzbrojenia, w szczególności do Iranu. Izrael odmówił podania oficjalnego stanowiska w tej sprawie i nie zamierza przyczyniać się do jego wyjaśnienia. Na doniesienia tłumacza nie zareagował również Teheran.

Warto zauważyć, że raport dziennikarzy The Wall Street Journal pojawia się w kontekście wzmagającego się dialogu między Stanami Zjednoczonymi a Koreą Północną. Rozpoczęty w czerwcu w Singapurze, dotyczy programu nuklearnego Pjongjangu i związanej z nim denuklearyzacji Półwyspu Koreańskiego.

Rząd Izraela nie zdecydował się na przyjęcie tej propozycji, a kilka dni później zaoferował Korei Północnej pomoc humanitarną w postaci dostaw żywności. Miała to być reakcja na klęskę głodu, która dotknęła kraj w latach 1995–1999 i spowodowała szacunkowy spadek populacji o dwa miliony.

Należy podkreślić, że w historii irańskich programów – rakietowego i nuklearnego – czynnik północnokoreański odegrał istotną rolę, zaś współpraca obu państw nie ulega wątpliwości. Północnokoreańscy inżynierowie pomogli zbudować w Iranie zakłady montażowe pocisków balistycznych Hwasŏng-5, północnokoreańskiej odmiana Scuda-B. Ponadto Pjongjang i Teheran zawarły tajną umowę na dostawę mobilnych wyrzutni służących do transportu i odpalania pocisków Scud-B.

Współpraca od lat osiemdziesiątych znajduje odzwierciedlenie w typach pocisków: północnokoreańskie mają swoje odpowiedniki w Iranie. Ponadto reżim Kim Dzong Ila dostarczał usługi, materiały i urządzenia podwójnego zastosowania, a także urządzenia detonacyjne.

Zobacz też: Korea Północna nadal groźna

(middleeasteye.net, haaretz.com)

Vahid alpha na licencji Creative Commons Attribution 3.0