W stoczni Naval Group w Cherbourgu odbyło się pierwsze cięcie stali w procesie budowy strategicznego okrętu pod­wod­nego nowej generacji dla francuskiej marynarki wojennej. Seria czterech okrętów, które na razie nie otrzymały jeszcze nazwy i znane są pod pro­wi­zo­rycz­nym oznaczeniem SNLE-3G (Sous-marin nucléaire lanceur d’engins – 3e génération; atomowy okręt podwodny wyrzutnia rakiet – 3. generacja), zajmą miejsce jednostek typu Le Triomphant, również zbudowanych przez Naval Group, wówczas jeszcze pod nazwą DCN.

Łączenie poszczególnych sekcji kadłuba pierwszego okrętu ma nastąpić w latach 2026–2027, co pozwoli na wodowanie na początku lat 30. Jednostka ma być przekazana marynarzom po roku 2035.

Kolejne wejdą do służby w pięcioletnich odstępach, tak aby zapewnić ciągłość potencjału Oceanicznych Sił Strate­gicz­nych (Force océanique stratégique), jednego z dwu elementów diady Sił Odstra­sza­nia Nuklearnego (Force de dissuasion nucléaire). Obecny morski komponent diady będzie planowo wycofywany ze służby w latach 2030–2040. SNLE-3G mają pozostać w służbie do lat 80.



Prace nad okrętami nowej generacji ruszyły w lutym 2021 roku. Francuzi wykorzystali tu osiągnięcia zarówno programu nosicieli pocisków balis­tycz­nych drugiej generacji, jak i atomowych okrętów podwodnych typu Barracuda/Suffren.

Załogę będzie stanowiło około 110 osób. SNLE 3G ma charakteryzować się w szczególności dalszą redukcją sygnatury akustycznej (dzięki cichszemu napędowi i nowym powłokom anechoicznym kad­łuba), lepszą hydrodynamiką, popra­wioną zwrotnością i większą świa­do­moś­cią sytua­cyjną. Thales i agencja uzbrojenia DGA podpisały porozumienie, w którego myśl francuskie przed­się­bior­stwo opracuje dla nowych jednostek sonar dziobowy i sonar holowany ALRO (gniazdo tego drugiego widać na ilustracji tytułowej pomiędzy górnymi sterami rufowymi).

Cały kompleks sonarowy SNLE-3G, nazwany ALICIA (Analyse, Localisation, Identification, Classification Intégrées et Alertes), wespół z systemem zarządzania okrętem i kierowania walką SYCOBS (SYstéme de combat COmmun Barracuda SNLE) na zapewniać dowódcy okrętu niespotykaną dotąd świa­do­mość sytua­cyjną. Dodatkową zaletą jest to, iż SYCOBS nie używa masztów pene­tru­jących, dzięki czemu bojowe centrum infor­ma­cyjne można umieścić w dowol­nym miejscu okrętu, a nie koniecznie pod kioskiem.



Nowe okręty będą nieznacznie większe od Triomphantów: szacuje się, że będą miały długość około 150 metrów i wy­por­ność rzędu 15 tysięcy ton. Naj­praw­do­po­dob­niej otrzymają cztery wyrzutnie torpedowe przysto­sowane do odpalania torped F21 Artemis i przy­szłych brytyjsko-francus­kich hiper­sonicz­nych pocisków przeciw­okrę­towych CVS401 Perseus. Należy przy tym pamiętać, że w pod­wod­nych nosi­cielach pocisków balis­tycznych wszelka broń przeciw­okrę­towa powinna służyć wyłącznie do samoobrony – rolą boomera nie jest polowanie na inne okręty.

Do tego dojdzie oczywiście szesnaście wyrzutni pocisków balistycznych. Uzbro­je­nie strategiczne nowych francuskich boomerów będzie stanowiła kolejna wersja pocisku balistycznego M51, oz­na­czo­na M51.3, która ma osiągnąć gotowość operacyjną w 2025 roku. Każdy pocisk może przenosić sześć na­pro­wa­dza­nych nie­za­leż­nie głowic termo­jądro­wych TNO o mocy około 150 kiloton. Są one wprowa­dzane do uzbrojenia od 2015 roku, a ich pojazdy powtórnego wejścia w atmosferę prawdo­po­dob­nie mają moż­li­wość wykonywania manewrów zwięk­sza­jących szanse na pokonanie obrony przeciwrakietowej.

Przekrój podwodnego nosiciela po­cis­ków balistycznych typu Le Triomphant.
(Marine nationale)

Jedyne mocarstwo jądrowe Unii Euro­pej­skiej dysponuje – w prze­ci­wień­stwie do sąsiadów zza kanału La Manche – dwoma z trzech komponentów tradycyjnej triady odstraszania nuklearnego. O ile Brytyj­czycy zachowali jedynie komponent morski, o tyle Francuzi dysponują także głowicami jądrowymi przenoszonymi przez samoloty (i w miarę regularnie ćwiczą ich użycie). Pociski balis­tyczne bazowania lądowego, czyli trzeci kompo­nent triady, dezakty­wo­wano w 1996 roku.



Francuska strategia odstraszania zakłada – podobnie jak brytyjska – że przez cały czas w morzu musi przebywać jeden okręt z pociskami balistycznymi.

Pierwszą generację SNLE stanowiły okręty typu Le Redoutable, z których pierwszy zwodowano w 1967 roku, a ostatni, szósty, nazwany Inflexible – w roku 1982. Cztery z nich wycofano ze służby jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, Indomptable opuścił banderę w roku 2003, a Inflexible – dopiero w 2008. SNLE drugiej generacji to będące obecnie w służbie okręty typu Le Triom­phant, długie na 138 metrów i ma­jące wyporność w zanu­rzeniu 14 335 ton. Poza jednostką wiodącą są to: Le Témé­raire (S617), Le Vigi­lant (S618) i Le Ter­rible (S619). Wprowadzono je do służby kolejno w 1997, 1999, 2004 i 2010 roku.

Naval Group