Urodził się 12.05.1890 roku w ówczesnej Brandenburgii w małej miejscowości Birkholz / Kreis Züllichau-Schwiebus /, obecnie województwo lubuskie, w okolicach Sulechowa i Świebodzina. Będąc dzieckiem chciał zostać lekarzem, ale jego rodziców nie stać było na opłacanie kosztów tak drogich studiów. W 1901 roku, mając jedenaście lat posłany został do Szkoły Kadetów w Poczdamie, w której spędził 9 kolejnych lat. Rodzice wybrali dla niego znacznie tańszą karierę wojskową. Po ukończeniu tejże szkoły, w marcu 1910 roku jako podchorąży, wstępuje do 1 Batalionu Strzelców im. Hrabiego Yorcka von Wartenburga, stacjonującego w Ortelsburgu (Szczytno) w Prusach Wsch. Jedocześnie uczęszcza do Szkoły Oficerskiej w Gdańsku, w której otrzymuje w marcu 1911 roku promocję na podporucznika. Od maja 1910 roku uczęszcza też w Berlinie do Wojskowej Szkoły Pilotażu. Po trzech latach w sierpniu 1913 roku zdobywa licencję pilota.

W bardzo krótkim czasie zostaje przeniesiony do sił powietrznych i w lutym 1914 roku rozpoczyna pełnić służbę w bazie lotniczej w Poznaniu (Flug-Station Posen). Z chwilą wybuchu wojny w sierpniu 1914 roku otrzymuje przydział do Feldflieger Abteilung Nr 17 (polowy oddział lotniczy), operującego na froncie wschodnim. Tutaj 26.09.1914 roku odznaczony zostaje Krzyżem Żelaznym II klasy, a 18.06.1915 roku awansuje na porucznika. 29.08.1915 roku zostaje odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy, a 30.09.1915 roku w locie nad Galicją odnosi swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne. Zimą 1916 roku trafia na front zachodni i jako pilot służy w Kampfgeschwader Nr 4. Służąc w tej jednostce, 06.07.1916 roku odnosi swoje 2 zwycięstwo powietrzne. W dniach 1 i 8 sierpnia odnosi kolejne dwa sukcesy. W październiku otrzymuje przydział do eskadry myśliwskiej Jasta 9, której zostaje dowódcą.

Lata I wojny Światowej

Będąc dowódcą Jasta 9 odnosi w niej 3 kolejne zwycięstwa powietrzne (16.03, 22.08, i 01.11.1917). Podczas jednego z lotów bojowych, 02.05.1917 roku zostaje ranny i trafia do szpitala, w którym przebywa do 11.07.1917 roku. Po powrocie na front obok dowództwa nad Jasta 9, otrzymuje też komendę nad Grupą Myśliwską (Jagdgruppe) przy 3 Armii. W maju 1917 roku odznaczony zostaje Pruskio-Królewskim Krzyżem Rycerskim z Mieczami Hohenzollernów, a 15.06.1917 roku Saksońskim Krzyżem Rycerskim Alberta z Mieczami II klasy. Dowódcą Grupy Myśliwskiej i Jasta 9 pozostaje do końca lutego 1918 roku, później do końca wojny pełni pracę w wojskowym ośrodku badań i rozwóju lotnictwa. 20.06.1918 roku otrzymuje awans do stopnia kapitana. Po zakończeniu wojny w listopadzie 1918 roku pozostaje w szeregach armii i pełni w niej szereg odpowiedzialnych funkcji, związanymi ze sprawami lotniczymi. Zajmuje się sprawami sprzętu lotniczego m.in. brał udział w inspekcjach tajnych ośrodków lotniczych, zorganizowanych na terenie Związku Radzieckiego. Pod koniec lat dwudziestych służy w jednostkach piechoty, a dokładniej w 2 Pułku Piechoty. W styczniu 1930 roku zostaje majorem, a od lutego 1931 roku zostaje dowódcą 1 batalionu w tymże pułku.

Twórca i organizator niemieckich wojsk powietrzno – desantowych

Po dojściu Hitlera do władzy w styczniu 1933 roku, Kurt Student staje się współorganizatorem tworzenia podwalin pod przyszłe struktury lotnictwa wojskowego. Początkowo pełni obowiązki oficera do specjalnych poruczeń w Ministerstwie Lotnictwa, a od października 1933 roku jako Inspektor Szkoły Lotniczej w Jüterbog. 01.01.1934 roku otrzymuje awans na podpułkownika, a 01.08.1935 roku powierzono mu stanowisko komendanta doświadczalnego ośrodka Luftwaffe w Rechlinie. Stanowisko to pełni do końca września 1936 roku. W styczniu 1935 roku otrzymuje awans na pułkownika, od 01.10.1936 roku komendant szkół broni lotniczych, a w okresie 01.03 – 30.09.1937 pełni funkcę Inspektora Szkół Lotniczych Luftwaffe. Od tego momentu staje się propagatorem i inicjatorem utworzenia w Luftwaffe dużych formacji wojsk spadochronowych. Od kwietnia 1938 roku generał major i jednocześnie dowódca 3 Dywizji Lotniczej, w lipcu tego roku powierzono mu zadanie zorganizowania i utworzenia pierwszej dużej jednostki spadochronowej. 01.09.1938 roku sformowano 7 Powietrzo-Desantową Dywizję Lotniczą, której zostaje pierwszym dowódcą. Były to narodziny niemieckich wojsk spadochronowych (Fallschirmtruppe). Od lutego 1939 roku pełni jednocześnie stanowisko Głównego Inspektora Wojsk Powietrzno-Desantowych i zajmował się głównie rekrutacją, szkoleniem i tworzeniem nowych jednostek spadochronowych. 01.01.1940 roku awansowany zostaje do stopnia generała porucznika.

Pierwsze spektakularne sukcesy

Do służby w jednostkach spadochronowych przyjmowano włącznie ochotników – do wybuchu wojny tylko spośród już będących żołnierzami. Poddawano ich specjalnemu przeszkoleniu, co nadawało oddziałom spadochronowym elitarny charakter. Dzięki kilkuletnim przygotowaniom w momencie rozpoczęcia II wojny światowej Niemcy dysponowali licznymi, świetnie wyszkolonymi wojskami powietrzno-desantowymi. Po raz pierwszy użyto ich podczas inwazji na Danię i Norwegię w kwietniu 1940 roku (m.in. opanowanie lotnisk w Kopenhadzie i Oslo). Podczas kampanii francuskiej w maju 1940 roku użyto ich głównie na terenie Belgii i Holandii, gdzie przeprowadziły głośne akcje bojowe na główne punkty obronne, które przyczyniły się do bardzo szybkiej kapitulacji Holandii i w głównej mierze przyspieszyły ogólne zwycięstwo nad Francją.

W akcjach tych uczestniczyła 7 Dywizja dowodzona przez Studenta, jeden z jej oddziałów dokonał udanego i śmiałego ataku na belgijski fort Eben Emael położonym na Kanale Alberta. 14.05.1940 roku Student zostaje bardzo ciężko ranny w głowę, podczas wykonywania desantu powietrznego na tzw. „Twierdzę Holandia” pod Rotterdamem. W dwa dni wcześniej zostaje odznaczony Krzyżem Rycerskim.

W wyniku odniesionej ranny przebywa do 01.01.1941 roku na rekonwalescencji zdrowotnej, podczas której 01.08.1940 roku awansowany zostaje na generała lotnictwa. Skuteczne użycie wojsk spadochronowych, początkowo na niewielką skalę, skłoniło Niemców do dalszej ich rozbudowy. Przebywając na leczeniu opracował plan, użycia na większą skalę, wojsk spadochronowych w planowanej ale nie zrealizowanej inwazji na Anglię.

Największa niemiecka operacja spadochronowa – Kreta „Pyrrusowe zwycięstwo”

01.01.1941 roku Kurt Student zostaje dowódcą 11 Korpusu Lotniczego, który był związkiem powietrzo-desantowym i pierwszą tak dużą jednostką tego typu. Podczas kampanii bałkańskiej i inwazji na Grecję w kwietniu 1941 roku jednen z pułków 7 Dywizji, która wchodziła w skład 11 Korpusu, dokonał udanego desantu powietrznego na Korynt, co w znacznym stopniu przyczyniło się do szybszej okupacji całej Grecji. Desant był świetną ilustracją możliwości wojsk powietrzno-desantowych i stanowił zapowiedź tego, co nastąpić miało w niecały miesiąc później. Kurt Student wystąpił z inicjatywą, uwzględniając brytyjskie panowanie na morzu, dokonania wielkiej operacji powietrzo – desantowej mającej doprowadzić do zdobycia Krety. Operacja otrzymała kryptonim „Merkury” i miała być dokonana siłami 8 i 11 Korpusu Lotniczego. W sumie do opanowania Krety, Student zgromadził 23.000 żołnierzy. Operacja „Merkury” rozpoczęła się 20.05.1941 roku i po dziesięciu dniach krwawych i zaciętych walk zakończyła się opanowaniem wyspy. Mimo tak dużego sukcesu, było to przysłowiowe „pyrrusowe zwycięstwo” okupione bardzo dużymi stratami wojsk spadochronowych. Była to pierwsza przeprowadzona na tak dużą skalę operacja powietrzno-desantowa podczas II wojny światowej, a zarazem pierwsza i ostatnia ze strony niemieckiej. Z uwagi na duże straty uznano, że samodzielne operacje spadochronowe na dużą skalę nie wchodzą w rachubę. Mimo formowania nowych dywizji spadochronowych nigdy już nie wykonano podobnego desantu.

Po zakończeniu walk na Krecie przygotowywał podobne plany zdobycia Malty i Cypru, które nie zostały zrealizowane i organizował formowanie 2 Dywizji Spadochronowej. 01.06.1941 roku otrzymuje tytuł Wyższego Dowódcy Wojsk Powietrzno-Desantowych. Oddziały spadochronowe walczyły na wszystkich frontach – w Afryce, we Włoszech, Francji i Rosji. Ze względu na łatwośc ich szybkiego transportu traktowano je jako swego rodzaju rezerwę rzucaną na zagrożone odcinki, były to akcje przeprowadzane na małą skalę w sile co najwyżej pułku a zwykle batalionu. Były to m.in. atak na wyspę Leros w czerwcu 1943 roku, czy słynne odbicie Mussoliniego we wrześniu 1943 roku. 27.09.1943 roku Kurt Student otrzymuje Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego, a od listopada tego roku pracuje nad formowaniem i utworzeniem z 11 Korpusu armii spadochronowej. Zostaje ona ostatecznie utworzona we Francji 01.03.1944 roku jako 1 Armia Spadochronowa, której zostaje dowódcą. 13.07.1944 roku zostaje awansowany na generała pułkownika. We wrześniu 1944 roku 1 Armia Spadochronowa stacjonowała w Belgii i Holandii i m.in. walczyła z desantem spadochronowym aliantów pod Arnhem. Od października 1944 roku do stycznia 1945 roku pełni funkcję dowódcy Grupy Armii „H” na terenie Holandii, od stycznia 1945 roku pozostaje w dyspozycji naczelnego dowództwa, z jednoczesnym tytułem Wyższego Dowódcy Wojsk Powietrzno-Desantowych. Na przełomie marca i kwietnia 1945 roku dowódca Grupy Armii „Student”, w kwietniu dowódca 1 Armii Spadochronowej, a pomiędzy 29 kwietnia 8 maja pełni funkcję dowódcy Grupy Armii „Wisła”. Dostaje się do brytyjskiej niewoli w maju 1945 roku w Meyn pod Flensburgiem, w której przebywa do 1948 roku. Jednocześnie sądzony był za zbrodnie wojenne popełnione na Krecie otrzymuje 5 letni wyrok więzienia, z którego zwolniony zostaje po dwóch latach. Kurt Student umiera w wieku 88 lat w miejscowości Lemgo / Lippe /.

„Szerokiej opinii publicznej i specjalistom wojskowym z nazwą Krety łączy się wyobrażenie nadzwyczajnego osiągnięcia. Ale dla mnie, jako dowódcy wojsk powietrzno-desantowych, które zdobyły Kretę, nazwa ta to gorzkie wspomnienia. Niestety przeliczyłem się, kiedy zaproponowałem ten atak.” słowa gen.płk. Kurta Studenta wypowiedziane w kilkanaście lat po wojnie na temat operacji „Merkury”

Bibliografia:

1. Praca zbiorowa – „Mała Encyklopedia Wojskowa” – Warszawa 1967
2. Praca zbiorowa – „Encyklopedia II wojny światowej” – Kraków 1994
3. D.Sommerville – „Kronika II wojny światowej” – Kraków 1991
4. Cz. Krzemiński – „Wojna powietrzna 1939-1945” – Warszawa 1982
5. N.von Below – „Byłem adiutantem Hitlera” – Warszawa 1990
6. W. Kozaczuk – „Wehrmacht 1933-1945” – Warszawa 1970