W ostatnich latach Arktyka zmieniła swoje znaczenie w polityce światowej. Nie jest już to tylko zapomniany obszar pokryty czapą lodową, ze względu na globalne ocieplenie radykalnie wzrosła jej wartość strategiczna. Z tego względu monografia Krzysztofa Kubiaka wpisuje się w aktualnie wysoki poziom zainteresowania Arktyką ze strony naukowców, publicystów i przede wszystkim polityków wielu państw, w tym mocarstw światowych.

Historia współczesnego świata została przedstawiona treściwie bez zbędnych i rozwlekłych opisów, co w mojej ocenie jest bardzo istotne. Przez to podręcznik jest przejrzysty i sprawia wrażenie uporządkowanego. Od strony technicznej książka prezentuje się bardzo okazale. Partie tekstu są wzbogacone o mapy i tabele. Z pełnym przekonaniem mogę polecić ten podręcznik nie tylko wszystkim studentom historii czy stosunków międzynarodowych, ale i nauczycielom akademickim na tych kierunkach, aby zapoznali się z nową publikacją i tym samym mogli wzbogacić swój warsztat dydaktyczny.

Ciekawie ukazano proces przekazywania władzy w 1951 roku – po zabójstwie króla Abd Allaha I – jego wnukowi Husajnowi z pomięciem syna Abd Allaha, Talala, który był chory psychicznie. Talal panował zaledwie kilka miesięcy i była to władza pozorowana. Ministrowie i najważniejsze osoby w państwie obawiały się jego nieprzewidywalności wynikającej z choroby. Stąd szybko władzę przejęła Rada Regencyjna, a następnie na tron wstąpił Husajn I.

S. M. Fajad był także oskarżany o wymuszenia środków finansowych na rzecz „Partii Boga” od niechętnych temu libańskich biznesmenów. Faktem jest, że osoby takie były zastraszane i zmuszano je groźbami i siłą do płacenia kontrybucji (specjalny podatek) dla „Partii Boga”. Ci, którzy w dalszym ciągu się opierali, często byli mordowani.

Współczesne tendencje w rozumieniu świata muzułmańskiego w ogólnym ujęciu sprowadzają się do krytyki jego dorobku na przestrzeni dziejów. Naczelną teorią tej krytyki jest europocentryczne przeświadczenie o swojej wyższości rozwoju cywilizacyjnego nad światem islamu. Profesor Katarzyna Pachniak na przekór powszechnie panującym przekonaniom, stereotypom i mitom przygotowała dla Czytelnika dzieło niebagatelne. Otóż w okresie średniowiecza nauka muzułmańska stała na wyższym poziomie niż europejska i to dorobek świata islamu w zakresie wielu nauk przenikał i był adaptowany w Europie.

O książce „Podpalić Gazę” było już bardzo głośno, zanim dostałem ją w swoje ręce. Szeroka medialna promocja tej pozycji przygotowywała Czytelnika na coś niezwykłego, coś czemu należałoby poświęcić wyjątkową uwagę w odróżnieniu do wielu książek ukazujących się na rynku.

Seria „Historia państw świata w XX i XXI wieku” już na stałe zagościła na krajowym rynku wydawniczym i chyba już każdy Czytelnik poszukujący informacji o współczesnych państwach natknął się na charakterystyczne pozycje ukazujące się nakładem Wydawnictwa TRIO.

Kwestia palestyńska jest jednym z kluczowych nierozwiązanych dotąd problemów regionu Bliskiego Wschodu, oddziałującym w skali ogólnoświatowej. Świat arabski i w całościowym ujęciu – muzułmański ma bardzo osobliwy stosunek do tego problemu. Sprawa palestyńska w konfrontacji z Izraelem stanowi trwałe odniesienie w programach przywódców państw arabskich czy organizacji i instytucji świata arabskiego, przy jednoczesnej próbie stwarzania pozorów na świecie i wobec samych siebie, że Arabowie są solidarnymi apologetami sprawy palestyńskiej, choć traktują ją w rzeczywistości raczej w sposób instrumentalny.

Dzisiejszy obszar Bliskiego Wschodu nazywano niegdyś Lewantem lub po prostu Orientem. Termin „Lewant” pochodzi z języka włoskiego (levante) – oznacza wschód bądź „kraje wschodu” i odnosił się do terytoriów położonych na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Określenie to upowszechniło się w okresie wypraw krzyżowych i towarzyszącego im rozwoju handlu republik włoskich, które zakładały na tym obszarze kolonie kupieckie. Następstwem było powszechne nazywanie potomków kupców włoskich osiadłych na ziemiach wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego mianem „Lewantyńczyków”.

Liban przez lata ze względu oryginalną mozaikę religijno-kulturową, wolność słowa i ważne dla regionu centrum finansowe określano mianem „Szwajcarii Bliskiego Wschodu”.